Kobiece głosy w muzyce w „11 KOBIET …”
„Dalsza część drogi przebiegła niemal w ciszy i zadumie, nie licząc dobiegającej z głośników muzyki. Tym razem wybrałem składankę damskich głosów: Texas, Fleetwood Mac, Pretenders, Cranberries, Corrs, Katie Melua, Joss Stone, Norah Jones, Adele oraz Amy Winehouse.”
Pierwszy rozdział z cyklu „Bibiana Isabelle” z pierwszej części tomu „Czerwiec” strona 136.
Taką muzykę Marcin wybrał na powrotną drogę z Bellą ze SPA. Poprzednio do SPA, drogę umilały im piosenki Roda Stewarta. Do tego momentu powieści można by mieć wrażenie, że Marcin jest olbrzymim fanem Roda Stewarta, jego ulubiony gatunek muzyczny to klasyczny rock, oscylujący przede wszystkim ku hardrockowi, ale czasami zahaczający o pop-rock. A emocjonalnie najbliżej mu do Janis Joplin, którą kocha nieskończoną miłością. A tym razem muzyka delikatniejsza, bo kobiece głosy i bardzo różne gatunki. Owszem są i bardzo mocne ekspresyjne głosy jak choćby Adele i są typowo rockowe jak choćby Chrissie Hynde z zespołu Pretenders, ale nawet w skali głosu, kobiece różnią się od męskich. Nawet jeśli śpiewają rockowo, czy bardziej wyraziście, ekspresyjnie, z trzewi, to w ich śpiewie więcej jest uczuć i emocji. To słodsze, bardziej czułostkowe, baśniowe, romantyczne śpiewanie. Całkiem niezły podkład pod klimat, który wytworzył się między bohaterami przez trzy dni szaleńczego, również w sferze emocjonalnej weekendu.
Tych różnych głosów było 10. Jest jeszcze przynajmniej kilka, jeżeli nie kilkanaście, które bardzo lubię posłuchać. Ale albo nie pasowały do klimatu, albo nagrały niewiele dobrych piosenek, albo nie mieściły się w konwencji. Bo ten zestaw zawierał anglojęzyczne wykonawczynie. Nie ma wśród nich przede wszystkim polskich wokalistek, nie ma francuskich (choćby Dalidy, ale nie tylko), nie ma włoskich. Nie ma Joan Jett, Palomy Faith, Helene Fisher, Caro Emerald, Melissy Etheridge, dziewczyn z Nouvelle Vague, czy z Pink Martini, oraz takich gwiazd jak choćby Tina Turner, Celine Dion, Whitney Houston czy dziewczyn z ABBY. Chyba najbardziej żałuję, że na liście kobiecych głosów z cytatu z mojej powieści zabrakło Nouvelle Vague.
FLEETWOOD MAC
W kategorii kobiece głosy w muzyce Fleetwood Mac to nie jeden, a dwa głosy. Stevie Nicks, po prostu coś rewelacyjnego, niesamowicie charyzmatycznego, zmysłowego, intrygującego, ciepłego, a jednocześnie dzikiego, twardego. Może nawet numer one w kobiecych głosach. Oraz Christine McVie. Też świetny głos z wieloma przebojami. Zupełnie inny. Niestety, akurat w momencie pisania o Fleetwood Mac (czyli 17 dni przed publikacją artykułu) dotarła do mnie bardzo smutna wiadomość. Christine McVie zmarła w wieku 79 lat. R.I.P. 😢 😢 😢
Fleetwood Mac to nie tylko kobiece głosy. Zespół ma bardzo ciekawą historię. Mało jest zespołów, które aż tak by ewoluowały w czasie swojego istnienia. A istnieje od 1967 roku. Nadal, choć już nie nagrywa płyt i sporadycznie koncertuje.
Fleetwooda Mac Petera Greena
Fleetwood Mac to brytyjsko-amerykański zespół rockowy, założony w Londynie w 1967 roku. Zespół został założony przez gitarzystę Petera Greena, perkusistę Micka Fleetwooda i gitarzystę Jeremy’ego Spencera, zanim basista John McVie dołączył do składu ich debiutanckiego albumu. Nazwa zespołu tożsama z tytułem ich pierwszego albumu powstała od nazwisk perkusisty i basisty, choć w początkowym okresie to Peter Green był leaderem zespołu. W początkowym okresie zespół grał kompozycje bluesowe, na ogół instrumentalne, diametralnie różne od ich najbardziej znanych przebojów. Ale w tamtym okresie powstało kilka bardzo znanych utworów Należy do nich instrumentalny „Albatros”, który osiągnął pozycję nr 1 na brytyjskiej liście singli i sprzedał się w nakładzie 900 tys. Choć nie słychać w nim kobiecych głosów, aby pokazać drastyczną zmianę w ich repertuarze zamieszczam teledysk. A utwór jest piękny.
Drugi warty wzmianki utwór z tamtego okresu to „Black Magic Woman”. Utwór ten spopularyzował Santana i zapewne wiele osób jest przekonanych, że to jego dzieło. Notabene jest to jeden z najlepszych utworów Santany. Piosenka ta nie ukazała się na studyjnym albumie grupy, a jedynie na singlu i składankach. Peter Green skomponował ją i nagrał w 1968 roku, czyli 2 lata przed wersją Santany. Peter Green zagrał piosenkę z Santaną podczas ceremonii wprowadzenia do Rock and Roll Hall of Fame w 1998 roku, podczas której wśród wprowadzani byli zarówno Fleetwood Mac, jak i Santana.
W składzie Peter Green, Mick Fleetwood, Jeremy Spencer, John McVie zespół nagrał trzy płyty:
- Fleetwood Mac (1968)
- Wonderful (1968)
- Then Play On (1969)
Pierwszy kobiecy głos w Fleetwood Mac - Christine McVie
Po tym okresie odszedł Peter Green, a w jego miejsce pojawił się gitarzysta Danny Kirwan. Niewiele to zmieniło w repertuarze zespołu, który nagrał czwartą płytę, w której nagraniu jako gość uczestniczyła Christine Perfect, która po ślubie z Johnem McVie zmieniła nazwisko na Christine McVie.
4. Kiln House (1970)
Kolejnych pięć płyt w latach 1971-1974, dla mnie jest okresem przejściowym pomiędzy pierwotnym brzmieniem zespołu, a tym znanym z jego największych hitów. Trzon zespołu na tych płytach stanowili Mick Fleetwood, John McVie, Christine McVie oraz gitarzysta Bob Welch. Pozostali muzycy się zmieniali. Z zespołu odszedł również drugi z jego założycieli Jeremy Spencer. Piosenki zaczęła komponować i pisać do nich teksty Christine McVie. Zespół odchodził od bluesa. Stał się zespołem rockowym, kierującym się w stronę pop-rocka.
5. Future Games (1971)
6. Bare Trees (1972)
7. Penguin (1973)
8. Mystery to Me (1973)
9. Heroes Are Hard to Find (1974)
Na Future Games można wyróżnić dwie kompozycje Christine McVie i przez nią zaśpiewane: „Morning Rain” i „Show Me a Smile”. Kolejna płyta Bare Trees to znów dwie piosenki Christine: „Homeward Bound” i „Spare Me a Little of Your Love”. Na albumie Penguin pojawiły się trzy jej piosenki: „Remember Me”, „Dissatisfied”* i „Did You Ever Love Me”. Wszystkie całkiem niezłe. „Dissatisfied” było pierwszą zapowiedzią, że zespół może pokusić się o ciekawe i dobre hity. Do Mystery to Me napisała 5 piosenek: „Believe Me”, „Just Crazy Love”, „Forever”, „The Way I Feel”, „Why”,a dodatkowo zaśpiewała jeszcze „Keep On Going”. Dla mnie najciekawsza jest pierwsza z nich. Ostatnia płyta z tego okresu Heroes Are Hard to Find zawiera cztery piosenki Christine przez nią zaśpiewane: „Heroes Are Hard to Find”, „Come a Little Bit Closer”, „Bad Loser”, „Prove Your Love”. Druga z tych piosenek całkiem fajnie brzmi. Ale ostatnia to pierwszy hit Christine i damskich głosów w Fleetwood Mac.
* klikając w czerwone tytuły otworzycie link w YouTube do piosenki i będziecie mogli ją wysłuchać.
Drugi kobiecy głos w Fleetwood Mac - Stevie Nicks
W 1975 roku w miejsce Boba Welcha do zespołu dołączył gitarzysta i wokalista Lindsey Buckingham, a wraz nim jego partnerka życiowa i sceniczna Stevie Nicks. Oboje wcześniej tworzyli duet Bickingham Nicks. Grupa pod ich wpływem ukierunkowała się na pop rock z wpływem folk rocka. Pięcioosobowy skład Stevie Nicks, Christine McVie, Lindsey Buckingham, Mick Fleetwood oraz John McVie, modyfikacja repertuaru, dwa świetne głosy kobiece i niezły Buckinghama zaowocowały olbrzymim sukcesem. Zespół stał się jedną z najbardziej topowych marek w muzyce rockowej. Sprzedał miliony płyt. Nagrał 8 albumów z których 6 osiągnęło numer jeden w UK lub USA oraz w kilku innych krajach. Platynowych i złotych płyt osiągnęli ponad setkę. Stali się jednym z najlepiej sprzedających się bandów w historii muzyki. Wylansowali około 30 przebojów. W 1998 Fleetwood Mac zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame. Ale od 1975 roku do dnia dzisiejszej zespół cały czas nie grał w tym samym składzie. Nawet zawiesił działalność między listopadem 1995 roku, a marcem 1997 roku, choć w międzyczasie w okrojonych składach zagrał kilka prywatnych koncertów. Buckingham rozstał się z zespołem w sierpniu 1987 roku i powrócił do niego właśnie w marcu 1997, by ostatecznie odejść z zespołu w kwietniu 2018 roku. Stevie Nicks była poza zespołem od 1991 roku do marca 1997. Christine McVie opuściła zespół w 1998 roku i powróciła w styczniu 2014 roku. Niestety 30 listopada 2022 roku opuściła zespół i świat na zawsze. W przerwie od Fleetwood Mac ta trójka wokalistów nagrywała solowe płyty. A w jej miejsce pojawiło się czworo innych muzyków. Tylko Mick Fleetwood i John McVie, poza przerwą, w której zespół zawiesił działalność byli stałymi jego członkami.
Te osiem albumów to:
- Fleetwood Mac (1975, zwany „The White Album”)
- Rumours (1977)
- Tusk (1979)
- Mirage (1982)
- Tango in the Night (1987)
- Behind the Mask (1990) bez Buckinghama
- Time (1995) bez Buckinghama i Nicks
- Say You Will (2003) bez Christine, ale wystąpiła w 2 piosenkach gościnnie.
Mój artykuł jest o kobiecych głosach w muzyce. W przypadku Fleetwood Mac trudno pominąć najlepsze ich piosenki, w których dziewczyny nie były głównymi wokalistkami. Na ogół przynajmniej śpiewały w nich w chórkach.
Album "Fleetwood Mac"
Samodzielnymi dziełami Stevie Nicks i przez nią zaśpiewanymi na płycie „Fleetwood Mac” są „Rhiannon” i „Landslide”. Oba niewątpliwie przeboje, ale ten pierwsza to cudowny utwór i kluczowy dla nowego stylu zespołu. W nim po raz pierwszy słychać charakterystyczny lekko zachrypnięty głos Stevie. A na teledysku można zobaczyć piękną Nicks z długimi loczkowanymi włosami i ciemnymi dużymi oczami w charakterystycznych dla niej szatach czarownicy. Ta wersja jest dużo bardziej rockowa niż oryginalna studyjna dzięki mocnym solówkowom gitarowym Johna i Lindsay oraz klawiszowym Christine. „Rhiannon” osiągnął nr 11 w USA i 488 na liście 500 najlepszych piosenek wszechczasów według magazynu Rolling Stone. Kiedy Nicks wykonywała tę piosenkę na żywo, często przedstawiała ją, mówiąc: „To jest piosenka o starej walijskiej wiedźmie”. Inspiracją była postać wiedźmy Rhiannon z legendy w powieści Triad. Rhiannon to także imię walijskiej bogini. W latach 1975–1980 występy Fleetwood Mac na żywo z „Rhiannon” nabrały teatralnej intensywności, której nie ma na singlu. Piosenka osiągnęła punkt kulminacyjny, w którym wokal Nicks był tak namiętny, że, jak wspominał perkusista i współzałożyciel zespołu, Mick Fleetwood, „jej Rhiannon w tamtych czasach było jak egzorcyzmy”.
Nie chciałbyś jej kochać?
Kieruje się ku niebu jak ptak w locie
I kto będzie jej kochankiem?
Całe życie nie widziałeś kobiety
Porwanej przez wiatr
Zostałbyś, gdyby obiecała Ci niebo?
Czy kiedyś zwyciężysz?
Ona jest niczym kot w ciemności
A potem jest ciemnością
Rządzi swoim życiem jak piękny skowronek
Kiedy niebo jest bez gwiazd
Całe życie nie widziałeś kobiety
Porwanej przez wiatr
Zostałbyś, gdyby obiecała Ci niebo?
Czy kiedyś wygrasz?
Rhiannon
Rhiannon
Rhiannon
Rhiannon
Dzwoni jak dzwonek pośród nocy
Nie chciałbyś jej kochać?
Rządzi swoim życiem jak ptak w locie
I kto będzie jej ukochanym?
Całe życie nie widziałeś kobiety
Porwanej przez wiatr
Zostałbyś, gdyby obiecała Ci niebo?
Czy kiedykolwiek zwyciężysz?
Rhiannon
Rhiannon
Rhiannon
Porwanej przez
Porwanej przez niebo
Sny się rozwijają
Miłość to stan umysłu
Sny się rozwijają Miłość to stan umysłu
Być może „Landslide” to nawet piękniejsza ballada, zaśpiewana przez Nicks tylko do klasycznej gitary Buckinghama. W tym utworze w pełni można się raczyć jej niepowtarzalnym głosem. W 2021 roku piosenka znalazła się na 163. miejscu listy „500 najlepszych piosenek wszechczasów” magazynu Rolling Stone. Piosenka jest jedną z najczęściej wykonywanych przez Fleetwood Mac podczas tras koncertowych.
Wspinając się odwróciłam twarz
I zobaczyłam swoje odbicie na pokrytym śniegiem wzgórzu
Zanim osuwisko zabrało mnie na dno...
Oh, lustrzane odbicie na niebie czym jest miłość?
Czy dziecko wewnątrz mojego serca może wznieść się ponad?
Czy mogę żeglować przez zmienne fale oceanu?
Czy mogę kierować czasem mojego życia?
Cóż, bałam się zmian,
bo całe swoje życie budowałam dookoła ciebie...
ale czas sprawił, że stałeś się bardziej śmiały, nawet dzieci dorosły
I ja też się starzeję
Cóż, bałam się zmian, bo całe swoje życie budowałam dookoła ciebie...
ale czas sprawił, że stałeś się bardziej śmiały,
nawet dzieci dorosły i ja też się starzeję...
och, ja też się starzeję...
Więc weź tę miłość, weź ją głęboko
jeśli wspinasz się na górę i się odwrócisz,
jeśli zobaczysz moje odbicie na pokrytym śniegiem wzgórzu
cóż - osuwisko zabierze cię na dno.
I jeśli zobaczysz moje odbicie na pokrytym śniegiem wzgórzu,
Cóż, może osuwisko zabierze cie na dno...
może osuwisko zabierze cię na dno...
Nicks napisała jeszcze piosenkę „Cystal”, którą zaśpiewał Buckingam, a ona śpiewa jako drugi głos.
Christina McVie jest samodzielną twórczynią czterech piosenek z płyty i jednej wspólnie z Buckinghamem. Identycznie jest z ich wykonaniem. „Warm Ways„, „Over My Head„, „Say You Love Me„, „Sugar Daddy” oraz „World Turning”. Dwie pierwsze z tych piosenek są bardzo fajne. A trzecia to chyba najlepsza piosenka na płycie.
Niewątpliwie głos Christine jest delikatniejszy i takie są też jej piosenki. Jej było trudniej pełnić rolę frontwoman zespołu, gdyż na ogół siedziała śpiewając za klawiszami, nie miała aż takiej powalającej urody, ani tak odlotowego stylu.
Ty wiesz, że padam, padam, padam przed twoje stopy
Drżę cała od stóp do głów
Więc pomóż mi, pomóż mi, pomóż mi sprawić by to uczucie trwało
Ponieważ kiedy miłość się zaczyna i gasną światła
I nie ma wokół żywej duszy
Zalecasz się do mnie aż do wschodu słońca
I mówisz, że mnie kochasz
Zlituj się, kochanie
Kiedy już myślałam, że to koniec
Teraz szukam, szukam, szukam bezpiecznego schronienia
Błagam cię o trochę sympatii
Bo jeśli znów mnie wykorzystasz, to będzie mój koniec
Ponieważ kiedy miłość się zaczyna i gasną światła
I nie ma wokół żywej duszy
Zalecasz się do mnie aż do wschodu słońca
I mówisz, że mnie kochasz
Kochanie, kochanie, mam nadzieję, że będziesz trzymać się z daleka
Ponieważ z każdym dniem staję się słabsza, słabsza
Wydaje mi się, że nie jestem już tak silna, jak byłam
I jeśli znów mnie wykorzystasz, to będzie mój koniec.
Ponieważ kiedy miłość się zaczyna i gasną światła
I nie ma wokół żywej duszy
Zalecasz się do mnie aż do wschodu słońca
I mówisz, że mnie kochasz
Upadam, upadam, upadam
Trzy pozostałe piosenki zaśpiewał Buckingham, a dwie z nich napisał. Każda z nich jest fajna. Chyba bardziej rockowe niż kobiece, szczególnie jedna, ale nie na tyle świetne, by osobno o nich pisać w „Kobiecych głosach w muzyce”.
Album "Rumours"
Mało jest takich albumów w muzyce rozrywkowej jak Rumours. Niewątpliwie to już album kultowy, o czym świadczą liczby i nagrody. Choć dla mnie subiektywnie dwa ich albumy są jeszcze o niebo lepsze. Rumours (Plotki) to jedenasty album studyjny zespołu, wydany 4 lutego 1977 roku. W dużej mierze nagrany w Kalifornii w 1976 roku. Grupa nagrała album w następstwie rozpadu związków między jej członkami i intensywnego używania narkotyków, które ukształtowały teksty piosenek. Po sześciu miesiącach nieprzerwanego koncertowania McVies rozwiedli się, kończąc osiem lat małżeństwa. Para przestała rozmawiać ze sobą towarzysko i dyskutowała wyłącznie o sprawach muzycznych. Buckingham i Nicks mieli związek on-off, który często prowadził ich do walk. Kłótnie duetu ustały dopiero wtedy, gdy wspólnie pracowali nad piosenkami. Fleetwood stanął w obliczu własnych problemów domowych po odkryciu, że jego żona Jenny, matka dwójki jego dzieci, miała romans z jego najlepszym przyjacielem.
Album został nagrany z zamiarem stworzenia „popowego albumu”. Muzyka jego zawierała spore pop-rockowe brzmienia, charakteryzujące się akcentowanymi rytmami i elektrycznymi klawiszami. Plotki stały się pierwszym albumem zespołu, który zajął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście albumów, a także na szczycie amerykańskiej listy Billboard 200. Piosenki „Go Your Own Way”, „Dreams”, „Don’t Stop”, oraz „You Make Loving Fun” zostały wydane jako single, z których wszystkie dotarły do pierwszej dziesiątki w USA, a „Dreams” osiągnął numer jeden. Rumours odniósł natychmiastowy sukces komercyjny, sprzedając się w ponad 10 milionach egzemplarzy na całym świecie w ciągu zaledwie miesiąca od premiery. Zdobył Album Roku na Grammy Awards 1977. Sprzedał się w ponad 40 milionach egzemplarzy na całym świecie, co czyni go jednym z najlepiej sprzedających się albumów wszechczasów. Otrzymał diamentowe certyfikaty w kilku krajach, w tym w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii, a także 20-krotną platynę w Stanach Zjednoczonych. Często uważany za opus magnum Fleetwood Mac, Rumours był często wymieniany jako jeden z najlepszych albumów wszechczasów. W 2003 roku został wprowadzony do Grammy Hall of Fame. W 2018 roku został wybrany do zachowania w National Recording Registry, uznając go za „ważny kulturowo, historycznie lub artystycznie” przez Bibliotekę Kongresu. W 2020 r. Rumours został uznany za siódmy najlepszy album wszechczasów na liście „500 najlepszych albumów wszechczasów” magazynu Rolling Stone. To tylko najważniejsze wyróżnienia.
Na płycie są trzy piosenki Stevie, w tym jedna zaśpiewana z Lindsey, cztery Christine, też jedna zaśpiewana z Lindsey, oraz jedna firmowana przez cały zespół zaśpiewana przez trójkę wokalistów.
Stevie Nicks napisała „Dreams„, „I Don’t Want to Know”, „Gold Dust Woman”. „I Don’t Want to Know” całkiem przyjemna piosenka. „Gold Dust Woman” intrygująca z mocno zaakcentowaną barwą głosu Nicks. I cudownym jej fizis w teledysku.
Dreams – to jeden z najbardziej bajkowych, przepięknych utworów w muzyce rozrywkowej. Intrygujące intro. Wejście wokalem Stevie powodujące dreszcze. A na dodatek fragmenty śpiewane przez nią maksymalnie melodyjnie wyższą skalą głosu, delikatniej, bez typowej dla niej drapieżliwości, która całkowicie nie zaniknęła w utworze. A chórki cudownie współgrają z Nicks. Głosu Nicks w tej piosence mogę słuchać niemal w nieskończoność. W Stanach Zjednoczonych „Dreams” sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard Hot 100, zajął dziewiąte miejsce na liście „The 500 Greatest Songs of All Time” magazynu Rolling Stone w 2021 roku. Tak piosenkę wspomina jej autorka:
„Usiadłam na łóżku z klawiaturą przed sobą, znalazłam schemat perkusji, włączyłam mój mały magnetofon i napisałam „Dreams” w około 10 minut.
Od razu spodobało mi się, że robię coś z tanecznym rytmem, ponieważ było to dla mnie trochę niezwykłe.”
Tekst bardzo retrospektywny i introspektywny odnoszący się do związku Stevie z Lindseyem.
Mówisz, że chcesz swojej wolności
Kim jestem by cię zatrzymywać
Jedynie słuszne jest, żebyś grał tak, jak czujesz
Ale wsłuchaj się uważnie w ten dźwięk,
Twojej samotności,
Tak jak bicie serca, doprowadza cię do szaleństwa,
W ciągłej pamięci o tym co miałeś,
I co straciłeś,
I co miałeś,
I co straciłeś,
Błyskawice zdarzają się tylko kiedy pada,
Gracze kochają cię tylko podczas gry,
Powiedz... Kobiety... One przyjdą i odejdą,
Gdy deszcz cię oczyści... Będziesz wiedział
I znowu zaczynam
Widzę kryształowe wizje
Zatrzymuje moje wizje dla siebie
To tylko ja
Która chce owinąć się wokół twych snów i...
Masz jakieś sny, które chciałbyś sprzedać?
Sny o samotności
Jak bicie serca, doprowadzają cię do szaleństwa,
W ciągłej pamięci o tym co miałeś,
I tego co straciłeś,
I tego co miałeś,
I tego co straciłeś,
Błyskawice zdarzają się tylko kiedy pada,
Gracze kochają cię tylko podczas gry,
Powiedz... Kobiety... One przyjdą i odejdą,
Gdy deszcz cię oczyści... Będziesz wiedział
Na niektórych wydaniach płyty znalazł się jeszcze jeden utwór dzieła Stevie Nicks „Silver Springs”. Dość spokojny utwór mocno zaśpiewany. Nicks w teledysku jak prawie zawsze w czarnej sukience wiedźmy, ale tym razem z prostymi długimi blond włosami. W loczkach wyglądała bardziej uroczo. Ale i tak jest oszałamiająca.
„Don’t Stop” Christiny McVie zaśpiewany z Buckinghamem to drugi wielki przebój na tej płycie. Osiągnął 3-cie miejsce na liście US Billboard Hot 100 w październiku 1977 roku. „Don’t Stop” został opisany muzycznie jako piosenka pop-rockowa. Kolejna bardzo osobista piosenka na tej płycie. Odzwierciedla uczucia Christine McVie po jej rozstaniu z gitarzystą basowym Fleetwood Mac, Johnem McVie , po ośmiu latach małżeństwa. Piosenka była motywem przewodnim kampanii prezydenckiej kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona w 1992 roku i została odtworzona na Narodowej Konwencji Demokratów w 1992 roku oraz na jego balu inauguracyjnym w 1993 roku. Piosenka była również grana podczas występów Clintona na konwencjach w 2004, 2008 i 2012 roku.
Jeśli Ci to chwilę zajmuje
Otwórz oczy i spójrz na nadchodzący dzień
Zobaczysz wszystko z innej perspektywy
Nie przestawaj myśleć o jutrze
Nie przestawaj, wkrótce tu będzie
Będzie tu lepsze niż kiedykolwiek
Wczoraj odeszło, wczoraj odeszło
Czy nie lepiej pomyśleć o czasie, który przyjdzie
Zamiast o rzeczach, które zrobiłeś
Jeśli twoje życie było złe
Tylko pomyśl co przyniesie jutro
Nie przestawaj myśleć o jutrze
Nie przestawaj, wkrótce tu będzie
Będzie tu lepsze niż kiedykolwiek
Wczoraj odeszło, wczoraj odeszło
Jedyne co chcę zobaczyć to twój uśmiech
Nawet jeśli będzie trwał tylko chwilkę
Wiem, że w to nie uwierzysz
Ale nigdy nie chciałam cię skrzywdzić
Nie przestawaj myśleć o jutrze
Nie przestawaj, wkrótce tu będzie
Będzie tu lepsze niż kiedykolwiek
Wczoraj odeszło, wczoraj odeszło
Nie spoglądaj wstecz
„Songbird” – według wielu krytyków i fanów muzyki to najlepsze dzieło Christine McVie. Solowy wokal przy własnym akompaniamencie na fortepianie. Bardzo sugestywnie, z serca zaśpiewany spokojny utwór w stylu koncertowym, bardziej znanym w muzyce poważnej. Lindsey Buckingham brzdąkał na gitarze akustycznej poza sceną, aby utrzymać tempo. McVie często śpiewała tę piosenkę na zakończenie koncertów Fleetwood Mac. McVie napisała piosenkę w pół godziny około północy, ale nie miał nikogo, kto mógłby ją nagrać. Aby upewnić się, że nie zapomniała struktury akordów i melodii, nie spała przez całą noc. Na cześć tej piosenki Eva Cassidy nagrała album „Songbird”, a 2006 roku Willie Nelson nagrał również album „Songbird” z piosenką o tym samym tytule. Osobisty tekst, jak niemal każdy na tej płycie.
Dla Ciebie, będzie świecić słońce
A ja czuję, że gdy jestem przy Tobie
jest w porządku, wiem, że jest dobrze
Tobie dam cały świat
Ode mnie nigdy nie będziesz czuł zimna
ponieważ czuję, że gdy jestem przy Tobie
jest w porządku, wiem, że jest dobrze.
Ptaki śpiewają
Jakby znały nuty
A ja kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię
Jak nigdy wcześniej.
Życzę Ci całej miłości świata,
ale przede wszystkim życzę Ci jej ode mnie.
Ptaki wciąż śpiewają
Jakby znały nuty
A ja kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię
Jak nigdy wcześniej..
„You Make Loving Fun” – trzeci wielki utwór Christine na tej płycie. Utwór osiągnął 9-te miejsce na liście Billboard Hot 100 w USA. Piosenka została zainspirowana romansem Christine McVie z dyrektorem oświetlenia zespołu, Currym Grantem. Aby uniknąć zaostrzeń, powiedziała swojemu ówczesnemu mężowi i koledze z zespołu, Johnowi McVie, że piosenka jest o jej psie. Magiczne śpiew McVie jest uzupełniony anielskim chórkiem, ostrymi melodiami gitary i pulsującym backbeatem wzmocnionym przez jej własną elektryczną klawiaturę „You Make Loving Fun” był podstawą koncertów Fleetwood Mac i był grany podczas każdej trasy koncertowej, w której uczestniczyła Christine McVie od 1976 do 1997 roku, rok przed odejściem McVie z zespołu i wycofaniem się z koncertowania. Piosenka została na krótko przywrócona podczas trasy koncertowej Fleetwood Mac w latach 2014–2015, kiedy McVie ponownie dołączył do zespołu.
Uszczęśliwiasz mnie rzeczami, które robisz
Oh, czy to tak może być
To uczucie podąża za mną gdziekolwiek pójdę
Nigdy nie wierzyłam w cuda
Ale czuję, że czas spróbować
Nigdy nie wierzyłam w magiczne drogi
Ale zaczynam się zastanawiać dlaczego
Nie, nie łam tego zaklęcia
Byłoby inaczej i ty o tym wiesz
Ty, ty sprawiasz, że miłość jest fajna
I nie muszę ci mówić, że jesteś jedyny
Sprawiasz, że miłość jest fajna
Sprawiasz, że miłość jest fajna
Ostatnia z piosenek Christine McVie „Oh Daddy” mnie nie przekonuje. Ale przecież jest świetnie zaśpiewana. Może dlatego, że inne są zbyt rewelacyjne.
Piosenki Buckinghama „Second Hand News„, „Never Going Back Again„, „Go Your Own Way” są bardzo dobre i gdybym nie temat artykułu, pewnie bym przynajmniej jedną, a może wszystkie trzy zaprezentował. Chórki dziewczyn świetnie uzupełniają jego głos. Chyba najbardziej znana jest ostatnia, ale najbardziej czarująca jest druga.
„The Chain” kompozycja całego zespołu, a zaśpiewana wspólnie przez Lindsey, Stevie i Christine jest chyba najmocniejszą kompozycją na płycie i niewątpliwie bardzo ciekawą. Z małymi wyjątkami wolę ich w soft-rocku.
Album "Tusk"
W stosunku do albumu Tusk z 1979 roku mam mieszane odczucia. W zasadzie bardzo dobra płyta, a w zasadzie podwójny album, ale aż tak nie zachwyca choć ma fenomenalne utwory. Może dlatego, że jest uważany za bardziej eksperymentalny niż ich poprzednie albumy, częściowo w wyniku rzadszych aranżacji Lindsey Buckingham i wpływu post-punku. Sprzedaż całkiem przyzwoita, bo 4 mln egzemplarzy, a dla wytwórni była porażką. Sporo platynowych płyt i miejsc na listach najlepszych albumów wszechczasów różnych muzycznych mediów. Numer 1 w UK oraz 4 w USA.
Pierwsza piosenka Stevie Nicks jest po prostu fantastyczna – Sara. Nr 7 w USA. Dla mnie prawdziwa jest jedna z recenzji tej piosenki – „bujna, porywająca kompozycja Stevie Nicks, z efektownym echem głównego wokalu Nicks, a jej aranżacja lśniąca”. Są dwie interpretacje dotyczące tytułowego imienia. Sara to przyjaciółka Stevie Nicks, która poślubiła Mike Fleetwooda, po zakończeniu jego romansu z Nicks. Druga wersja mówi, że to piosenka o dziecku, o potencjalnej, nienarodzonej córce Nicks. Podobno Nicks właśnie takie imię chciałaby nadać córce, gdyby się na nią zdecydowała. Piosenka ma klawiszowe intro, uzupełnione mocnym charakterystycznym głosem Nicks. Dopiero później pojawiają się pozostałe instrumenty, miarowo, rytmicznie, w sposób bardzo wyważony. Są idealnym uzupełnieniem, nienarzucającym się, nietłumiącym, charyzmy mocnego głosu Stevie. Był taki czas, że dla mnie była to jedna z trzech najgenialniejszych piosenek zespołu, przed choćby Dreams. Jej atutem jest jej klimat, w którym jak to często u Nicks jest tajemniczość. W klipie, tym razem Stevie w jaśniejszych, bardziej kolorowych szatach czarownicy, a może dobrej wróżki.
Zostań ze mną jeszcze chwilę
Powiedziałeś, że dasz mi światło
Ale nigdy nie wspomniałeś o ogniu
Tonę w morzu miłości
Gdzie każdy chciałby utonąć
Ale to już skończone, nieważne dlaczego
Gdy już zbudujesz swój dom —
Zaproś mnie do niego
Był jak wielkie czarne skrzydło
Niesione na skrzydłach burzy
Chyba spotkałam równego sobie
Śpiewał
I rozwiązywał…
Rozwiązywał…
Sznurówki
Rozwiązywał sznurówki
Powiedział: "Saro, jesteś poetką w moim sercu
Nigdy się nie zmieniaj, nigdy nie przestawaj"
Ale to już skończone
Nieważne dlaczego
Lecz gdy już zbudujesz swój dom —
Zaproś mnie do niego
Zaczekaj, zbliża się noc
A szpak latał całe dnie
Nocą najchętniej siedziałabym w domu
Poszłabym dokądkolwiek, dokądkolwiek, dokądkolwiek
Poproś i tam będę
Tak, poproś i tam będę
Bo mi zależy
W morzu miłości
Gdzie każda kobieta chciałaby utonąć
Ale to już skończone
Mówią, że to już bez znaczenia
Jeśli zbudujesz swój dom —
Proszę, zaproś mnie do niego
Saro, jesteś poetką w moim sercu
Nigdy się nie zmieniaj i nigdy nie przestawaj
Ale to już skończone
Nie, to już bez znaczenia
Gdy zbudujesz swój dom —
Przyjdę
Wszystko, czego chciałam, Saro
To wiedzieć, że miałaś marzenia
Jest bicie serca
I ono nigdy nie umarło
Czy przełkniesz swoją dumę?
Na płycie znalazły się jeszcze cztery kompozycje Nicks przez nią zaśpiewane: „Storms”, „Sisters of the Moon”, „Angel” i „Beautiful Child”. Żadna z tych piosenek nie jest aż takim megahitem. „Storms” to spokojna, delikatna ballada z subtelnym przede wszystkim gitarowym podkładem instrumentalnym. Nicks w takim repertuarze też czuje się świetnie. „Angel” to po prostu dobra piosenka pop-rockowa, bez fajerwerków. Jej największą wartością jest głos Stevie. „Beautiful Child” w podlinkowanym klipie z koncertu z 2004 roku, czyli w 25 lat po nagraniu płyty, a Nicks w nim równie piękną kobietą. A sama piosenka bardzo spokojna i ładna.
Kompozycji Christine McVie zaśpiewanych przez nią na płycie znalazło się sześć: „Over & Over”, „Think About Me”, „Brown Eyes”, „Never Make Me Cry”, „Honey Hi” oraz „Never Forget”. Może mieszane moje odczucia związane z płytą wynikają z tego, że żadna z tych kompozycji nie porwała mnie.
Owszem bardzo lubię „Over & Over„. To bardzo miła i bardzo dobrze zaśpiewana piosenka. Delikatnością wkomponowana w kilka innych z płyty. Instrumentarium to rytmiczna delikatność, śpiew melodyjna. Tekst banalny. Ale dzięki temu wpadający w ucho i łatwy do zapamiętania.
I czy będziesz wiedział jak
Nie marnuj naszego czasu
Powiedz mi już teraz
Wszystko, co musisz zrobić
To wypowiedzieć moje imię
A ja przybiegnę
Mimo wszystko
I powiedziałam
Czy to mogę być ja?
Czy to jest naprawdę, naprawdę możliwe?
Raz po raz
Czy to jest naprawdę, naprawdę możliwe?
Nie odrzucaj mnie
I nie zawiedź mnie
Co mogę zrobić
Żebyś został przy mnie
Raz po raz
Raz po raz
Raz po raz
Pozostałe piosenki nie są złe. Nawet można powiedzieć, że nieciekawe. Ale nie mają mocy i frapującego klimatu. A od Fleetwood Mac oczekuje się wyłącznie perełek. Warto je jednak wysłuchać. To nie będzie stracony czas.
„Tusk” to aż 9 kompozycji Lindseya Buckinghama. Może ta przewaga męskiego śpiewu nie pozwoliła bym się zachwycił albumem. Ale bezapelacyjny numer 2 płyty to tytułowa piosenka albumu „Tusk” właśnie jego. W niej bardzo mocna rola sekcji rytmicznej. Perkusja to: cała mieszanka pudełek po chusteczkach higienicznych, bębnów, dziwnych rzeczy, klapsów z kotletów jagnięcych i tym podobnych. Lindsey śpiewa wzbudzając emocje i zaangażowanie w słuchanie. Nr 6 w UK i 8 w USA. Bardzo prosty tekst w formie kilku pytań, zakończonych prośbą i wielokrotnym powtórzeniem słowa tusk
Dlaczego nie zapytasz go czy wyjedzie?
Dlaczego nie powiesz mi co się dzieje?
Dlaczego nie powiesz mi kto jest przy telefonie?
Dlaczego nie zapytasz go co się dzieje?
Dlaczego nie zapytasz go kto jest ostatni na jego tronie?
Nie mów, że mnie kochasz!
Powiedz tylko, że mnie chcesz!
Kieł! ...
Kieł!
Z pozostałych piosenek Lindseya ja wyróżniłbym „The Ledge” i „What Makes You Think You’re the One”. To właśnie jego piosenki są mocno nacechowane post-punkiem.
Album "Mirage"
Trzynasty album zespołu Mirage z 1982 roku nie był pechowy. Był i jest rewelacyjny. Typowo soft-rockowa płyta. Album przywrócił grupie szczyty list przebojów US Billboard po raz pierwszy od czasu albumu Rumours z 1977 roku, spędzając pięć tygodni na drugim miejscu. Uzyskał podwójną platynę za sprzedaż przekraczającą dwa miliony egzemplarzy w USA. Osiągnął również piąte miejsce w Wielkiej Brytanii, gdzie uzyskał platynę za 300 000 sprzedanych płyt.
Trzy piosenki Stevie Nicks. Szkoda, że tylko trzy. Jedna bardzo dobra „Straight Back”. Rockowy radiowy hit w USA. Osobista piosenka odnosząca się do życia prywatnego, w nim do rozstania z jej ostatnim kochankiem oraz do problemów i sukcesów w karierze solowej. Jak większość utworów Fleetwood Mac bardzo rytmiczny i jak większość Nicks mocno zaśpiewany chropowatym głosem.
„That’s Alright” została napisan przez Stevie Nicks w 1974 roku gdy tworzyła duet sceniczny Buckingham Nicks. Tę piosenkę, lecz w uboższej aranżacji, wówczas nagrała. W nowej aranżacji bardziej rytmicznej, z chórkiem Buckingham, McVie i ciekawszą gitarą, piosenka wiele zyskała. A Nicks śpiewa ją również bez porównania lepiej. Jej głos ma więcej charakterystycznego brzmienia, więcej mocy i więcej melodyjności. Słuchając tej piosenki można myśleć, że osiągnęła jako wokalistka absolutny szczyt w muzyce rockowo-popowej. Niestety nigdzie nie znalazłem tłumaczenia tej piosenki. Słowa wydają się dość proste, więc pokusiłem się o własne autorskie tłumaczenie.
Czekałem
Skończyłam z czekaniem na ciebie
Pociąg śpiewa ten sam rodzaj bluesa
Nie wiem, dlaczego zawsze ufałam
Czasami myślę, że muszę mieć
Musiałam być szalona
To szaleństwo czekać na ciebie, kochanie
Odwróciłam się i zostałam zepchnięta, kochanie
Teraz, wczoraj zdecydowałam, że cię opuszczę
Nic mi nie jest
Proszę, nie spieszyłam się
Wiesz, chodziło mi to po głowie
Mam nadzieję, że znajdziesz miłość
Twoje własne projekty miłości
Jest w porządku
Jest w porządku
Wierzę, wierzę, że cię znam
Ale jesteśmy od dawna
Teraz muszę ci pokazać, że ja
Cóż, nigdy nie wierzyłem w czas
Wiesz, zmienić czyjeś zdanie
Nie potrafię zdefiniować miłości takiej, jaką powinna być
Jest w porządku
W porządku
Proszę, nie spieszyłam się
Wiesz, chodziło mi to po głowie
Mam nadzieję, że znajdziesz miłość
Twoje własne projekty miłości
Bo to jest w porządku
Ooo tak, to w porządku
„Gypsy” – genialny megahit. Piosenka została napisana przez Stevie Nicks trzy lata przed wydaniem albumu. Pierwotnie przeznaczona była na jej solowy album Bella Donna. Osiągnęła 12-te miejsce na liście Billboard Hot 100. Nicks tak opowiada o inspiracji tej piosenki:
„W dawnych czasach, przed Fleetwood Mac, Lindsey i ja nie mieliśmy pieniędzy, więc mieliśmy materac typu king-size, ale po prostu kładliśmy go na podłodze. Miałem na nim starą kołdrę i chociaż nie mieliśmy pieniędzy, to i tak było bardzo ładnie… Tylko to i lampa na podłodze i już – był w tym jakiś spokój. Do dziś, kiedy czuję się zagracona, zdejmuję materac z mojego pięknego łóżka, gdziekolwiek się znajduje, i wystawiam go przed moją sypialnią, ze stolikiem i małą lampką.”
A wówczas stawała się cyganką. U Stevie wiele piosenek miało podwójną inspirację. Drugą dla „Gypsy” była śmierć najlepszej jej przyjaciółki, która zmarła na białaczkę. To była przyjaźń od nastoletnich lat. Przyjaciółka gdy dowiedziała się, że jest chora na białaczkę i niewiele ma życia przed sobą zaszła w ciążę, aby zostawić cząstkę siebie mężowi, co skróciło jej życie. Urodziła syna trzy miesiące przed terminem i zmarła po trzech dniach. Stevie, by zapewnić dziecku rodzinny dom wyszła za wdowca po przyjaciółce. Po trzech miesiącach się rozwiedli, bo taki znak otrzymała od przyjaciółki. Nadal uczestniczyła w życiu chłopca i sfinansowała jego studia.
Olbrzymie trudności wystąpiły przy kręceniu teledysku do tej piosenki. Niemal między wszystkim członkami zespołu i częścią ekipy występowały wówczas maksymalne napięcia emocjonalne związane z wielowątkowością ich wzajemnych relacji intymnych. Podobno najtrudniejsze do nakręcenia były sceny w lokalu z tańcami. Nicks była wściekła gdy w scenie tańca trafiła w objęcia Buckinghama.
To wszystko ewidentnie czuć w śpiewie Nicks. To jej piosenka najbardziej zaśpiewana z serca. Ma niesamowitą dawkę emocji. Choć wydaje się przyjemną radosną melodyjną i rytmiczną, czyli piękny standard Fleetwood Mac. Nawet głos Stevie lekko „zmiękł” w tej piosence, chociaż ma swoiste dla niej charakterystyczne brzmienie. A sama Stevie w teledysku jest zjawiskową blond z loczkami cyganką o delikatnych rysach twarzy, nimfą leśną w zwiewnej kremowo-różowej sukience o bajecznie zgrabnych nogach w części teledysku. Dla mnie hit numer 2 lub nawet numer 1 zespołu w całej ich twórczości.
Wracam na podłogę, którą kocham
Do pokoju z koronką
I papierowymi kwiatami
Do Cyganki... którą byłam...
Cyganki... którą byłam
A wszystko sprowadza się do Ciebie
Dobrze wiesz, że to prawda
Piorun uderza
Może raz, może dwa
Och... I rozświetla noc
A ty widzisz swoją Cygankę...
Widzisz swoją Cygankę...
Do Cyganki
Którą pozostała
Ona mierzy się z wolnością
Z odrobiną strachu
Ja nie czuję strachu
Czuję tylko miłość
A jeśli byłabym dzieckiem
A dziecko by wystarczyło
Wystarczyłoby mi żeby kochać
Wystarczyło żeby kochać...
Ona teraz tańczy z daleka od ciebie
Była tylko życzeniem
Była tylko... Życzeniem
A pamięć o niej jest wszystkim
Co ci teraz zostało
Widzisz swoją Cygankę
Widzisz swoją Cygankę
Piorun uderza
Może raz, może dwa
I rozświetla noc
Oooooo
Cóż, wszystko sprowadza się do ciebie
Piorun uderza
Może raz, może dwa
O...ciągle widzę Twoje jasne oczy... Jasne oczy
I zawsze cię kochałam
A wszystko sprowadza się do ciebie
To wszystko sprowadza się do ciebie...
Christine McVie napisała na płytę cztery piosenki, w tym trzy w duecie z zewnętrznymi twórcami. Trzy zaśpiewała samodzielnie, a jedną w duecie z Buckinghamem. Tylko „Love in Store” jest więcej niż dobrą piosenką. Singiel osiągnął 22-ie miejsce na amerykańskiej liście przebojów, stał się trzecią najlepiej sprzedającą się piosenką z płyty. To po prostu więcej niż dobry utwór pop-rockowy.
Ale pozostałe trzy jej utwory mnie zachwycają. Żaden z nich nie jest dla mnie megahitem, ale to poziom minimalnie niższy.
„Hold Me” – piosenka zaśpiewana w duecie z Lindsey Buckingham. Nr 4 w USA. Teledysk kręcony na pustyni. W żadnej scenie nie występuje więcej niż dwóch muzyków zespołu, a w większości występują pojedynczo. Animozje między członkami zespołu osiągały apogeum, a wzmagał je upał i alkohol. Christine napisała świetny utwór bardziej popowy niż rockowy, świetnie go zaśpiewała. A Nicks w czerwonej sukience i czerwonych butach do kolan na wysokim obcasie jako modelka na pustyni wygląda odlotowo.
Kochanie nie trzymaj mnie na dystans
Chociaż to nie ma znaczenia
Ty i ja mamy jeszcze mnóstwo czasu
Nie będzie już nikogo innego w przyszłości
Więc kochanie pozwól mi wręczyć Ci moją miłość
Och, bez Ciebie brakuje mi kroków do tańca
Więc wsuń swoją rękę w moją rękawiczkę
Przytul mnie... Przytul mnie... Przytul mnie...
Nie chcę niczego popsuć
Zamierzam z Tobą współpracować
Ty będziesz otrzymywać procenty
Ale to ja będę tą głupią, która będzie je spłacać
Jestem tuż za rogiem
Jeśli masz wolną chwilę
Będę na Ciebie czekała
Jeżeli kiedykolwiek zechcesz tam przyjść
Przytul mnie... Przytul mnie... Przytul mnie...
„Only Over You” – Piosenka została napisana przez Christine McVie dla jej ówczesnego chłopaka, perkusisty The Beach Boys, Dennisa Wilsona. Uważa się ją jako „ostatnią deklarację miłości” McVie do Wilsona. Cudownie kojący ciepły wysoki łagodny melodyjny kobiecy głos, taki otulający. Muzyka służy tylko by dodać mu tła.
Klip z filmiku do nagrania nie jest teledyskiem zespołu.
I to wszystko przez Ciebie
Tracę swoje zmysły
I to wszystko przez Ciebie
Ludzie myślą, że oszalałam
Ale oni niczego nie wiedzą
Chociaż miłość mi nie wyszła
Teraz patrzą, jak się pogarsza
Aniele, proszę, nie odchodź
Będę za Tobą tęsknić, gdy Ciebie nie będzie
Mówią, że jestem bezmyślną dziewczyną
Ale ja nie jestem głupia
Ludzie mówią, że mnie znają
Ale oni niczego nie widzą
Moje serce jest Twoją przyszłością
Twoja przyszłość to ja
Aniele, proszę, nie odchodź
Będę za Tobą tęsknić, gdy Ciebie nie będzie
Mówią, że jestem bezmyślną dziewczyną
Ale ja nie jestem głupia
Tracę swoje zmysły
I to wszystko przez Ciebie
„Wish You Were Here” – o piosence można powiedzieć niemal to samo co o poprzedniej. W niej wyraźniej brzmią klawisze Christine, a jej śpiew jest nieco twardszy i bardziej zmienny. Podkład muzyczny bardziej wyrazisty. Oprócz śpiewu, duże fragmenty, w których mocno brzmi gitara. Utwór z gatunku kobieca ballada rockowa.
I jesteś w moich myślach
Jak kładę się tutaj w ciemności
Nie mogę znaleźć pokoju w ciemności
Chciałabym żebyś tu był, trzymając mnie mocno
Jeśli bym miała ciebie w pobliżu, zrobiłbyś to dobrze
Chciałabym żebyś tu był
Ponieważ czuję się jak dziecko dzisiaj wieczorem
W moim oknie jest deszcz
I mogę liczyć te krople
Ale nie mogę pomóc w czuciu się samotnym
Nie ma mowy, nie ma mowy, żebym zatrzymała się
Chciałabym żebyś tu był, trzymając mnie mocno
Jeśli bym miała ciebie w pobliżu, zrobiłbyś to dobrze
Chciałabym żebyś tu był
Ponieważ czuję się jak dziecko dzisiaj wieczorem
Każdy moment jest wspomnieniem
Czas jest taki niełaskawy
Każda godzina jest wypełniona pustką
Nie mogę się ukryć
Oh, ta odległość między nami
Nie można cię wymazać z pamięci
Jak kładę się tutaj w ciemności
Nie mogę znaleźć pokoju w ciemności
Chciałabym żebyś tu był, trzymając mnie mocno
Jeśli bym miała ciebie w pobliżu, zrobiłbyś to dobrze
Chciałabym żebyś tu był
Ponieważ czuję się jak dziecko dzisiaj wieczorem
Chciałabym żebyś tu był
Buckingham skomponował pięć utworów, część nie sam, i tyle zaśpiewał. Wszystkie są fajne. Ciekawie zaśpiewane. „Book of Love”, „Empire State”, „Eyes of the World” – te pominę. Zaś dwa się wyróżniają.
„Can’t Go Back” – czwarty singiel zespołu z tej płyty. Bez większych sukcesów. Bardzo rytmiczny szybki utwór, z mocną sekcją rytmiczną i ciekawymi wstawkami klawiszowymi, śpiewany stosunkowo wysokim głosem jak na męski, lekko upodabniającym się do stylu śpiewania Nicks.
„Oh Diane” – dla mnie przez wiele lat bezapelacyjny numer jeden zespołu, choć nie śpiewany przez Stevie Nicks. Teraz tych numerów jeden mam kilka. A przecież to szalenie prosta piosenka. Zarówno w aspekcie muzycznym jaki tekstowym. Przede wszystkim tekstowym. 6 banalnych wersów o miłości, w tym tylko dwa niebędące wyznaniami miłosnymi i kilkanaście westchnień z imieniem ukochanej. Ale często to właśnie najlepszy patent na hit. Nr 9 w UK. Piosenka królowała na parkietach w latach 80 i 90-tych. Niezbyt długa, rytmiczna, melodyjna, skoczna i z prostym tekstem do zaśpiewania oraz posiadająca urok. W tamtych latach na parkietach imię Diane stało się synonimem, imieniem zastępczym większości dziewczyn na parkiecie.
Jeszcze raz zakochałem się
Miłość jest jak ziarnko piasku
Prześlizgujące się powoli między twoimi palcami
Och, och, ach
Och, och Diano
Och, och Diano
Będę Cię kochał, będę, zawsze
Ty będziesz przy mnie zawsze
Bo miłość jest jak ziarnko piasku
Prześlizgujące się powoli między twoimi palcami
Och, och, ach
Och, och Diano
Och, och Diano
(Pomówmy o Dianie)
Tango in the Night – czternasta płyta Fleetwood Mac z 1987 jak dla mnie to jedna z najlepszych płyt soft-rocka w historii muzyki i najlepsza płyta zespołu. Nie ma na niej piosenki mniej niż bardzo dobrej. Ma rewelacyjną okładkę. Okładka albumu to obraz australijskiego artysty Bretta-Livingstone’a Stronga , który wisiał w domu Buckinghama. Obraz jest hołdem złożonym XIX-wiecznemu francuskiemu malarzowi Henri Rousseau, naśladując jego kolorowe prace o tematyce dżungli, takie jak Zaklinacz węży i Pokarm lwa.
Tango in the Night zawiera 12 piosenek. Każda z nich jest przynajmniej bardzo dobra, niezależnie kto z trójki Nicks, McVie, Buckingham był jej twórcą i głównym wokalistą. Choć oczywiście nie każda stała się popularnym hitem. Cztery znalazły się w Top 20 w USA. Płyta sprzedała się w ponad 15 milionach egzemplarzy na całym świecie. Drugi najlepiej sprzedający się album zespołu po Rumours. W USA osiągnął nr 7 z potrójną platyną i sprzedażą ponad 3 miliony egzemplarzy w UK nr 1 i 8-krotna platynę ze sprzedażą ponad 2,4 miliona egzemplarzy. Nagranie płyty zajęło 18 miesięcy. Między wydaniem Mirage, a Tango in the Night, Mike Fleetwood, Lindsey Buckingham i Christine McVie wydali po solowym albumie, a Stevie Nicks dwa solowe. Członkowie zespołu bardziej byli zajęci swoją karierą solową niż zespołu. Na ogół mijali się w studio podczas nagrań. Tuż po nagraniu albumu Buckingham opuścił zespół. Gdy to ogłaszał na spotkaniu zespołu doszło do ostrej jego kłótni z Nicks zakończonej bijatyką byłych kochanków. Nie towarzyszył zespołowi podczas tras koncertowych promujących płytę. Choć jego udział w płycie był największy, to uznanie za nią, w związku z tym, zostało mu przypisane w znikomym stopniu. Dla wybitnych muzyków najmocniejszych emocji nie wzbudzają uczucia, czy seks, a pasja tworzenia i biznes z tym związany.
Na płycie znajdują się trzy piosenki dzieła Stevie Nicks, w tym jedna zaśpiewana z Buckinghamem. Właśnie ta „When I See You Again” jest najmniej doskonała. Nie najgorsza, bo takich nie ma. Intro to niemal a capella śpiew Nicks bardzo wyraziście charakterystycznym jej głosem. Słychać tylko bardzo subtelny podkład gitarowy. Subtelny podkład trwa przez cały utwór, ale w dalszej jego części z większą liczbą instrumentów. A intro wokalizy trwa 2/3 utworu. Dopiero wówczas na chwilę do Nicks ze śpiewem dołącza się Buckingham.
Czy będzie tak samo?
Gdy znowu cię zobaczę
Czy to będzie koniec?
Gdy znowu cię zobaczę
Czy twoje wielkie oczy wciąż będą mówić?
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie, kochanie, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
Idzie powoli po holu
W korytarzu jest sporo drzwi
A ona wpatruje się w schody
Jest wiele rzeczy, na które obecnie można się patrzeć
Jeśli znowu go zobaczy
Czy Twój najlepszy przyjaciel
Czy Twój najlepszy przyjaciel
Będzie zastąpiony kimś innym
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie, kochanie, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
O co chodzi, kochanie
Sen mówi, że cię pragnę
I sen przeminął
Więc nie kładła się spać
Przynajmniej pozostał sen
Jeśli znowu cię zobaczę
Czy to będzie koniec?
Jeśli znowu cię zobaczę
Czy będzie tak samo?
Jeśli znowu cię zobaczę
Czy to będzie koniec?
Znowu i znowu
Wciąż i wciąż
„Welcome to the Room… Sara” – ta piosenka nigdy nie była hitem. Chyba to najmniej popularna piosenka z płyty. Nigdy nie usłyszałem jej w radio, ani nigdzie indziej niż z własnej płyty lub gdy sam ją zapuszczałem z netu. A mimo to cholernie mi się spodobała. Jest jedną z moich ulubionych zespołu i najczęściej słuchanych. Kiedyś uważałem ją za nr 4. Piosenka została zainspirowana trzydziestodniowym pobytem Nicks w Betty Ford Center w celu przezwyciężenia uzależnienia od kokainy w październiku 1986 r. (Nicks użyła pseudonimu „Sara Anderson”, kiedy zameldowała się w placówce). W tym utworze bardzo mocno brzmi jej charakterystyczny głos. Można mieć wrażenie, że Nicks maksymalnie to akcentuje, albo tak to zostało zmiksowane. A może to jej emocje związane z tym o czym śpiewa, bo śpiewa pełna emocji. Pewnie dlatego ta piosenka jest dla mnie rewelacyjna.
I to nie Tara
Właściwie, czy ja Cię znam?
Byłam tu już kiedyś?
To sen, tak?
Deja vu
Przyszłam tu z własnej woli?
Och, rozumiem
Witaj w pokoju, Saro, dla Scarlett
Witaj w chórze, sir
Ooooch Misjonarzu
Będę inną osobą
Kiedy stąd wyjdę
A Ty możesz przypisać sobie wszystkie zasługi
Mówisz, wszystko jest dobrze, kochanie
Ale czasami w nocy
Kiedy pierwsze cięcie jest najgłębsze
A to drugie
Nie ma znaczenia, więc zabierz to wszystko do domu
Zabieraj to
Och, na dole, gdzie mam wielki stary dom
Och, na górze, gdzie uśmiechają się gwiazdy
Och, och, cóż, myślałam, że jesteś mój
Myślałam, że jesteś mój
Witaj w pokoju, Saro, Saro (dla Scarlett)
Witaj w chórze, sir
Oczywiście, że to był problem (dla Scarlett)
Linia frontu, skarbie
Była Twoim więźniem I po tych wszystkich latach
Cóż, na tyle, na ile ją znasz
Niezapomniane słowa innego Twojego przyjaciela
Niezapomniane słowa innego Twojego przyjaciela
Kochanie
Kiedy odłożysz słuchawkę
Przestaniesz istnieć
Witaj w pokoju, Saro
Witaj
Wszyscy witajcie w pokoju
„Seven Wonders” – to siódmy cud świata w piosence soft-rockowej. Piosenka wspięła się na numer 19 na liście US Billboard Hot 100. W piosence piosenkarka wspomina romans ze swojej przeszłości. Śpiewa, że nawet gdyby dożyła zobaczenia Siedmiu Cudów Świata , to nie dorównałoby to pięknu tamtego romansu. Jakże mało wystarczy, by zafascynować się drugą osobą! Jakże to „mało” zostaje w pamięci na zawsze! Jakże często, jako najmilsze doznanie! W teledysku do piosenki Nicks śpiewa na środku sceny z innymi członkami Fleetwood Mac wokół niej, grających na swoich instrumentach i udzielających się wokalnie. Na dioramie w tle przedstawiono szkice siedmiu „cudów”, w tym Taj Mahal , rzymskiego Koloseum i Sfinksa. Wokół sceny ustawione są również greckie filary. Znów powróciła do czarnych zwiewnych strojów, w których czuła się najlepiej, gdyż według niej wyszczuplały ją. I znów wygląda jak zmysłowy cherubinek w czarnych szatach. No może dojrzały cherubin. Ale tym bardziej zjawiskowo. Patrząc na ten teledysk odnosi się wrażenie, że Fleetwood Mac to zespół pięć niezwykłych osobowości, a jednocześnie jedność. Nie znając ich historii nie można dostrzec ogromu animozji i złych emocji między nimi. Dziś to jeden z dwóch moich faworytów na tej płycie. Nawet jeżeli drugi z nich jest piękniejszą piosenką, to znów moc charakterystycznego głosu Stevie minimalnie go wysuwa na pierwsze miejsce.
W pewnym miejscu
W pewnym czasie
Dotknąłeś mojej dłoni
Przez całą drogę
Całą drogę do Emmiline
Ale jeśli nasze drogi nigdy się nie skrzyżują
Cóż, wiesz, że jest mi przykro, lecz
Jeśli dożyję tego, by zobaczyć siedem cudów
Wytyczę ścieżkę na koniec tęczy
Nigdy więcej nie będę żyła po to, by dorównać pięknu
Koniec tęczy
Tak trudno jest znaleźć
Kogoś z takim rodzajem
Takim rodzajem intensywności
Dotknąłeś mojej dłoni
Udałam obojętność
A Ty wyciągnąłeś do mnie rękę
Ale jeśli nasze ścieżki nigdy się nie skrzyżują
Cóż, wiesz, że jest mi przykro, lecz
Jeśli dożyję tego, by zobaczyć siedem cudów
Wytyczę ścieżkę na koniec tęczy
Nigdy więcej nie będę żyła po to, by dorównać pięknu
Koniec tęczy
Tak dawno temu
To był ten czas
To było to miejsce
Dotknąłeś mojej ręki
I uśmiechnąłeś się
Całą drogę powrotną wyciągałeś do mnie swoją dłoń
Ale mam nadzieję i jeśli wzniosę modły
Och, któregoś dnia wszystko się ułoży
Jeśli dożyję tego, by zobaczyć siedem cudów
Wytyczę ścieżkę na koniec tęczy
Nigdy więcej nie będę żyła po to, by dorównać pięknu
Jeśli żyję po to, żeby zobaczyć siedem cudów
(Jeśli żyję po to, żeby zobaczyć siedem cudów)
Stworzę ścieżkę na koniec tęczy
(Cóż, stworzę ścieżkę, ścieżkę)
Nigdy nie będę żyła po to żeby dopasować piękno znowu
(Nigdy nie będę żyła po to żeby dopasować to piękno, to piękno, to samo, samo piękno znowu)
Jeśli żyję po to, żeby zobaczyć siedem cudów
(Jeśli żyję po to, żeby to zobaczyć)
Stworzę ścieżkę na koniec tęczy
Nigdy nie będę żyła po to żeby dopasować piękno znowu
(Cóż, jeśli mam nadzieję i się modlę,
Cóż, któregoś dnia to może się udać)
„Everywhere” jedna z czterech piosenek na płycie Christine McVie zapewne jest na niej najładniejszą, a jednocześnie bardzo żywo w dobrym tempie zaśpiewaną i z miłym instrumentarium. Singiel zajął 14 miejsce na liście US Billboard Hot 100 i numer jeden na liście Adult Contemporary. W Wielkiej Brytanii „Everywhere” osiągnął czwarte miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli i uzyskał potrójną platynę od brytyjskiego przemysłu fonograficznego (BPI) za sprzedaż i transmisje w liczbie ponad 1,8 miliona egzemplarzy. Ale choć Christine śpiewa bardzo ładnie i melodyjnie to nie ma tej charyzmy co Nicks. Jeden z krytyków tak napisał o piosence „reaguje ciepłem, empatią i pogodą ducha, opisując rodzaj oddania tak głęboko odczuwanego, że powoduje nieważkość w słuchaczu”. Mimo wszystko to jedna z najlepszych piosenek Christine i bardzo lubię jej słuchać.
Twoje imię?
Wiesz, że upadam
I nie wiem co powiedzieć
Będę mówić troszkę głośniej
Będę nawet krzyczeć
Wiesz, że jestem dumna
I nie mogę wymówić tych słów
Och, ja...
Chcę być z Tobą wszędzie
Och, ja...
Chcę być z Tobą wszędzie
(Być z Tobą wszędzie...)
Coś się dzieje
Przydarza się to mi
Moi przyjaciele mówią, że dziwnie się zachowuję
Chodź dalej kochanie
Lepiej już zacznijmy
Lepiej zrób to szybko
Nim złamiesz moje serce
Och, ja...
Chcę być z Tobą wszędzie
Och, ja...
Chcę być z Tobą wszędzie
(Być z Tobą wszędzie...)
Czy słyszysz jak wołam
Twoje imię?
Wiesz, że upadam
I nie wiem co powiedzieć
Chodź dalej kochanie
Lepiej już zacznijmy
Lepiej zrób to szybko
Nim złamiesz moje serce
Och, ja...
Chcę wszędzie być z Tobą
Och, ja...
Chcę wszędzie być z Tobą
Och, ja...
Chcę wszędzie być z Tobą
Och, ja...
Chcę wszędzie być z Tobą
(Być z Tobą wszędzie...)
Drugim wielkim hitem Christine z tej płyty była piosenka „Little Lies„. Chyba najbardziej znany hit zespołu z Tango in the Night. Singiel osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard Adult Contemporary w USA i czwarte miejsce na liście Billboard Hot 100, piąte miejsce na UK Singles Chart. Piosenka rozpoczyna się kolejno od trzech mocnych elementów: syntezatora Christine, perkusji i mocnego wejścia wokalnego piosenkarki. Melodyjny, gładki, a jednocześnie dość mocny śpiew, miarowa rytmika, ciekawe klawisze, współbrzmienie gitar i rewelacyjni Nicks i Buckingham w chórkach to przepis na soft-rockowy hit na lata. I oczywiście jak to kobieca piosenka Fleetwood Mac jest o miłości, tym razem może nie całkiem bezpośrednio, ale oczywiście nie o jej pięknie, a bardziej o negatywnych aspektach.
Wówczas zmieniłabym dzień lub dwa
Zamknij moje, zamknij moje, zamknij moje oczy
Ale nie mogłam znaleźć sposobu
Więc zadowolę się jednym dniem, aby uwierzyć w ciebie
Mów mi, mów mi, mów mi kłamstwa
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
(Mów mi kłamstwa, mów, mów mi kłamstwa)
O nie, nie potrafisz się maskować
(Nie potrafisz się maskować, nie potrafisz)
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
Chociaż nie robię planów
Mam nadzieję, że zrozumiesz, że jest tego powód
Zamknij swoje, zamknij swoje, zamknij swoje oczy
Nigdy więcej złamanych serc
Lepiej nam osobno, spróbujmy tego
Mów mi, mów mi, mów mi kłamstwa
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
(Mów mi kłamstwa, mów mi, mów mi kłamstwa)
O, nie, nie potrafisz się maskować
(Nie potrafisz się maskować, nie potrafisz)
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
Gdybym mogła odwrócić stronę
Wówczas zmieniłabym dzień lub dwa
Zamknij moje, zamknij moje, zamknij moje oczy
Ale nie mogłam znaleźć takiego sposobu
Więc zadowolę się jednym dniem, aby uwierzyć w ciebie
Mów mi, mów mi, mów mi kłamstwa
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
(Mów mi kłamstwa, mów mi, mów mi kłamstwa)
O nie, nie potrafisz się maskować
(Nie potrafisz się maskować, nie potrafisz)
Mów mi kłamstwa
Mów mi słodkie, małe kłamstwa
„Isn’t It Midnight” i „Mystified” to kolejne dwa bardzo dobre utwory Christine na tej płycie. Pierwszy z nich najżwawniejszy i najbardziej rockowy, może nawet ze wszystkich jej utworów.
Drugi jest uroczy. Znów idealna melodyjność. Znów doskonałe chórki. Znów delikatne instrumentarium, a jednocześnie rytmiczne i wyraziste dźwięki gitary i klawiszy. Znów banalny tekst o miłości. Wydawać by się mogło, że po raz n-ty to nie może się sprawdzić. Że nikt już tego nie kupi. Ale to jest właśnie mistrzostwo Fleetwood Mac. Ten sam schemat, a zupełnie inna, nowa, świeża piosenka, którą nie sposób się nie zachwycić.
Mój piękny
Tego uczucia nie da się po prostu ukryć
Oczarowałeś mnie
Och...
Mój ukochany
To uczucie jest głęboko we mnie
Oczarowałeś mnie
Światło, które świeci wokół Ciebie
Oślepia moje oczy
Magia, która Cię otacza...
Powiedz mi w czym tkwi Twój sekret
Och...
Mój ukochany
To uczucie jest głęboko we mnie
Oczarowałeś mnie
Och...
Mój piękny
Tego uczucia nie da się po prostu ukryć
Oczarowałeś mnie...
Oczarowałeś...
Piosenki Buckinghama, a jest ich na płycie pięć teoretycznie nie mieszczą się w konwencji „kobiecych głosów w muzyce”. Teoretycznie gdyby nie świetne chórki w nich Stevie i Christine. I cały wkład Buckinnghama w klimat twórczości zespołu. Gdy jego zabrakło nawet piosenki dwóch wokalistek straciły nieco na wartości. A na Tango in the Night każda jego piosenka jest warta przesłuchania. „Big Love” była drugim największym przebojem zespołu z tej płyty osiągając 5-te miejsce w Stanach Zjednoczonych i dziewiąte w Wielkiej Brytanii. W piosence słyszymy prowokacyjną wymianą wokalną „oh – ahh”, w brzmieniu kobiecym. To Buckingham, a jego głos został zsamplowany i zmieniony, aby naśladować głos kobiety. „To było dziwne” – powiedział Lindsey – „że tak wiele osób zastanawiało się, czy to Stevie jest tam ze mną”.
Druga z piosenek Buckinghama która również pojawiła się na singlu to „Family Man„, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Jak dla mnie to dziwne, bo na to zasługuje. Jedna z jego najbardziej miękkich piosenek, w standardzie hitu soft-rocka, a nawet pop-rocka z świetnym uzupełnieniem żeńskich chórków i urzekającymi ciepłymi podkreślnikami gitarowymi i klawiszowymi.
Najmniej do mnie przemawia tytułowa piosenka albumu „Tango in the Night”. Mocno rockowy, najbardziej udziwniony, najmniej melodyjny, najmroczniejszy i bez kobiecych chórków.
Natomiast bardzo sympatyczny i z kobiecymi chórkami jest „You and I, Part II”. Podobne wrażenia jak przy „Family Man”.
Moim jego ulubionym utworem z tej płyty jest „Caroline„. Też rockowy. Bardzo rytmicznie zaśpiewany. Z mocnymi akcentami. Bardzo prosty tekst. Trochę psychodeliczne chórki. I refren wpadający w ucho nawet przy całkowitym braku znajomości angielskiego, bo jednowyrazowy – Caroline. Chyba najpopularniejsze imię kobiece w piosence anglosaskiej. Któż nie marzy o atrakcyjnej i szalonej Karolinie. No może niekoniecznie jednocześnie o leniwej, nieszczerej, teatralnej i impulsywnej. Ale za filmowym klasykiem można powiedzieć: „Cóż, nikt nie jest doskonały”. Dla mnie ta piosenka ma klimat.
Zespół odrzucił osiem piosenek, które nagrał, a nie znalazły się na płycie. Cztery z nich pojawiły się na stronach „B” singli „You and I (Part I)” Buckinghama, instrumentalny „Book of Miracles” Nicks, „Ricky” McVie. „Down Endless Street” Buckinghama. Jedną „Ooh My Love” Stevie nagrała na solowym swoim albumie. Jedna „Joan of Arc” Nicks nigdy nie została wydana. Dwie duetu Buckingham McVie „Where We Belong” i „Special Kind of Love” pojawiły się po latach na wersji „DeLuxe” reedycji albumu. Każdy z tych utworów jest fajny.
Składanka "Greatest Hits"
W listopadzie 1988 roku zespół wydał płytę Greatest Hits. Jak sam jej tytuł wskazuje to składanka z ich największymi przebojami. Wśród 16 piosenek edycji amerykańskiej i 17 edycji europejskiej znalazły się dwie wcześniej nie zamieszczone na żadnym wydaniu płyty.
„No Questions Asked” Stevie Nicks mocno zaśpiewany rockowy utwór.
„As Long as You Follow” Christine McVie jedna z piękniejszych jej piosenek. Standard Christine i Fleetwood Mac. Ciepły, melodyjny, przyjazny utwór.
Dzbana pełnego złota
Takiego, jakie można znaleźć
Na końcu tęczy
Byłam marzycielką
Która rozmyślała na próżno
Ach, ale teraz jesteś tutaj
I nie mogę uwierzyć, że wróciłeś
Teraz już wiem, że nie mogę Cię stracić
Tak długo, jak będę podążała za Tobą
Mam zamiar wygrywać (mam zamiar wygrywać)
Będę żebrała, kradła lub pożyczała
Tak długo, jak będę podążała za Tobą
Byłam podróżnikiem
Który odszedł za daleko
Ale droga była zbyt wyboista
By wrócić do Ciebie
I słońce zaszło tak
Jakby już nigdy miało nie wzejść
Ach, ale teraz jesteś tutaj
I jego światło jest w Twoich oczach
Teraz już wiem, że nie mogę Cię stracić
Tak długo, jak będę podążała za Tobą
Mam zamiar wygrywać (mam zamiar wygrywać)
Będę żebrała, kradła lub pożyczała
Tak, zaczynam dziś żyć od nowa
Jeżeli podarujesz mi wszystkie jutra
Tak długo będę podążała za Tobą
Trzy ostatnie albumy
Trzy ostatnie albumy Fleetwood Mac nie były tej klasy co kilka poprzednich. Na żadnym z nich nie zagrał pełny „żelazny” skład sukcesu zespołu. Na Behind the Mask z 1990 roku zabrakło Lindseya Buckinghama. na Time z 1995 roku Buckinghama i Stevie Nicks, a na ostatnim z 2003 roku Say You Will nie było Christine McVie. To czuć było w całości kompozycyjnej i poszczególnych piosenkach. Najmocniej na Time. Być może nastąpiło też wypalenie się artystyczne muzyków w tej formule. Być może było to trochę bezowocne poszukiwanie nowych dróg artystycznych. A oprócz tego byli zajęci karierami solowymi. Chyba również spadła im motywacja. Bo przecież stali się super majętnymi ludźmi. Christine McVie przeniosła się na spokojną emeryturę. Trzeba pamiętać również o konfliktach między członkami zespołu wynikającymi z ich byłych relacji osobisto-intymnych. Tego typu konflikt może być twórczy, ale nie przez wiele lat. Miałem zamiar w ten czy w inny sposób przedstawić jeszcze kilka ich piosenek z tych płyt. Nie zrobię tego. Jeżeli ktoś zainteresował się zespołem to może sam odnaleźć te utwory. Jestem przekonany, że Marcin, bohater mojej powieści w składance damskich głosów słuchanej z Bellą po drodze miał utwory Fleetwood Mac wyłącznie z ich topowego okresu.
Wokalistki Fleetwood Mac
Christine
Christine McVie – 1943-2022. Z domu Perfect. Angielską muzyczka i autorka tekstów, znana głównie jako wokalistka i klawiszowiec w zespole Fleetwood Mac. Zaczynała karierę muzyczną w zespole Chicken Shack. Jako członek Fleetwood Mac, McVie została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame i otrzymała Brit Award za wybitny wkład w muzykę w 1998 roku. Była także laureatką dwóch nagród Grammy. Uczęszczała do szkół muzycznych od 4 do 15 roku życia, przede wszystkim ucząc się gry na pianinie. Ukończyła studia artystyczne, rzeźbę w Moseley School of Art w Birmingham. Zanim stała się muzyczką pracowała jako dekoratorka witryn. W 1970 roku poślubiła basistę Fleetwood Mac Johna McVie, zmieniła nazwisko i dołączyła do zespołu. W 1974 razem z resztą zespołu przeniosła się do Stanów. Mieszkała w Los Angeles w domu, który wcześniej należał do Joan Collins i Eltona Johna. Z Johnem McVie rozwiodła się w 1977 roku. W 1986 roku poślubiła klawiszowca Eddy’ego Quintelę, z którym napisała wiele piosenek. Od 1990 do 2015 roku mieszkała w wiejskiej posiadłości Tudorów w Wickhambreaux , niedaleko Canterbury w hrabstwie Kent. Miała fobię związaną z lataniem samolotem. W 1998 roku po jej nasileniu się, opuściła Fleetwood Mac i powróciła do Anglii. Z Quintelą rozwiodła się w 2003 roku. Wróciła do zespołu w 2014 roku. Dla Fleetwood Mac napisała i zaśpiewała mnóstwo świetnych piosenek. Nagrała również cztery solowe albumu: „Christine Perfect” w 1974, „Christine McVie” w 1984, „In the Meantime” w 2004 oraz w duecie z Lindseyem Buckinghamem „Lindsey Buckingham Christine McVie” w 2017 roku.
Stevie
Stevie Nicks – jedna z najbarwniejszych postaci w muzyce rockowej i rozrywkowej. Stephanie Lynn Nicks (ur. 26 maja 1948) to amerykańska piosenkarka, autorka tekstów i producentka znana ze współpracy z zespołem Fleetwood Mac oraz jako artystka solowa. Wydała osiem solowych albumów studyjnych i siedem albumów studyjnych z Fleetwood Mac, sprzedając łącznie 65 milionów egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych. Po wydaniu jej pierwszego solowego albumu magazyn Rolling Stone nazwał ją „panującą królową rock and rolla”. Nicks została uznana przez Rolling Stone za jedną ze 100 największych autorów piosenek wszechczasów i jedną ze 100 największych piosenkarzy wszechczasów. Jest pierwszą kobietą, która została dwukrotnie wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame : najpierw jako członek Fleetwood Mac w 1998 r., a następnie jako artystka solowa w 2019 r. Nicks zdobył osiem nominacji do nagrody Grammy i dwie nominacje do American Music Award jako artystka solowa. Zdobyła wiele nagród z Fleetwood Mac, w tym nagrodę Grammy za Album Roku w 1978 roku za Rumours.
Urodziła się w Arizonie. Dzieciństwo i młodość spędziła na podróżach po niemal całych Stanach. Pierwszą piosenkę napisała po 16 swoich urodzinach, gdy w prezencie dostała gitarę. Dorastanie spędziła na ciągłym graniu płyt i żyła w swoim „własnym małym muzycznym świecie”. Studiowała na Uniwersytecie Stanowym w San José, gdzie specjalizowała się w komunikacji głosowej. W latach 1972-74 tworzyła duet sceniczny ze swoim chłopakiem – Buckingham Nicks. W tym czasie zaczęła zażywać kokainę. Od sylwestra 1974 roku wraz z Buckinghamem stała się członkiem Fleetwood Mac i od razu w 1975 Fleetwood Mac wraz płytą Rumours odniósł swój największy sukces. „Rhiannon” Nicks z tej płyty została uznana przez Rolling Stone za jedną z 500 najlepszych piosenek wszechczasów. Jej wykonania piosenki na żywo przez całą dekadę zaczęły nabierać teatralnej intensywności, której nie było na albumie. Piosenka osiągnęła punkt kulminacyjny, w którym wokal Nicks był tak namiętny, że według Micka Fleetwooda: „jej Rhiannon w tamtych czasach było jak egzorcyzmy”. Uświadomiwszy sobie swój wizerunek jako performerki, Nicks współpracowała z projektantką odzieży Margi Kent, aby stworzyć niepowtarzalny wygląd sceniczny. Jej kostiumy były utrzymane w cygańsko-artystycznym stylu, który obejmował powiewne spódnice, szale i buty na platformach. W 1976 roku Nicks zakończyła związek z Buckinghamem. W 1977 roku miała krótki romans z żonatym Mikem Fleetwoodem. Na przełomie lat 70 i 80-tych występowała gościnnie na koncertach Kenny Logginsa, z Tomem Petty and the Heartbreakers, a także z Bobem Dylanem. Na początku lat 80-tych rozpoczęła karierę solową. Jednocześnie coraz bardziej była uzależniona od narkotyków. Wielokrotnie podejmowała się leczeniu od uzależnienia, co doprowadziło ją z kolei do uzależnienia od psychotropów. Rozstała się z Fleetwood Mac w 1991 roku. Efektem jej uzależnienia się od psychotropów stała się nadwaga i niechęć z tego wynikająca do pojawiania się na scenie. Do Fleetwood Mac wróciła w 1997 roku i jest w nim do dziś.
Upodobanie Nicks do występowania na scenie na 15-sto centymetrowych platformach wynikało z tego, że czuła się śmiesznie przy wzroście 155 cm będąc na scenie obok Mike Fleetwooda, który miał 198 wzrostu. „Nawet gdy platformy całkowicie wyszły z mody, nadal je nosiłam, ponieważ nie chciałam wracać do 5 stóp i 3 cali (1,60 m) na obcasach”. Jej „mundur” sceniczny znany jest jako czarownicy doskonale pasował do jej piosenek i występów. Jej styl wokalny i wybryki podczas występów wyewoluowały od wokalistek, takich jak Grace Slick i Janis Joplin. Inspiracją był koncert Janis, tuż przed śmiercią, w którym Nicks grała suport. Nicks jest właścicielką scenicznych koralików Joplin. Przez lata ozdabiała swój statyw mikrofonowy różami, wstążkami, szyfonem, kryształowymi koralikami, szalikami i małymi pluszowymi zabawkami. Nicks była znana z wielu zmian w garderobie podczas występów na żywo, prawie mając nowy strój do każdej piosenki, którą śpiewała.
Nicks posiada zakres wokalny kontraltu , a jej głos został opisany jako „szorstki, pierzasty alt”.
Nicks założył fundację charytatywną pod nazwą „Stevie Nicks’ Band of Soldiers”, która jest wykorzystywana na rzecz rannych żołnierzy. Jest zaangażowana również w wiele spraw społecznych w USA.
Oprócz związku z Buckingamem i romansu z Fleetwoodem miała jeszcze wiele intymnych związków. Przez trzy miesiące była mężatką z wdowcem po swojej najlepszej przyjaciółce. Nicks świadomie zdecydowała się nie mieć własnych dzieci ze względu na wymagającą karierę i chęć podążania za swoją sztuką tam, gdzie powinna ją zaprowadzić: „Moją misją może nie było bycie mamą i żoną; może moją szczególną misją było pisanie piosenek, aby matki i żony czuły się lepiej”. O swojej siostrzenicy, chrześniakach i dalszej rodzinie mówi: „Mam dużo dzieci. W każdym razie bycie szaloną ciocią jest o wiele zabawniejsze niż bycie mamą”.
Wielu artystów wymienia Nicks jako źródło wpływów i muzycznych inspiracji. Wielu nagrało covery jej piosenek.
Nicks oprócz płyt z Fleetwood Mac wydała jeden album „Buckingham Nicks” w 1973 roku jako zespół Buckingham Nicks i 8 świetnych albumów solowych (to materiał na osobny artykuł): „Bella Donna” z 1981, „The Wild Heart” z 1983, „Rock a Little” z 1985, „The Other Side of the Mirror” z 1989, „Street Angel” z 1994, „Trouble in Shangri-La” z 2001, „In Your Dreams” z 2011 oraz „24 Karat Gold: Songs from the Vault” z 2014 roku. Wszystkie te płyty warte są przesłuchania i zawierają mnóstwo doskonałych piosenek.
Autorskie złote myśli
Dwie złote myśli mojego autorstwa na bazie inspiracji muzyką Fleetwood Mac, a szczególnie kobiecym brzmieniem wokalu.
- Seks i fascynacja dają ludziom nadprzyrodzony impuls do kreatywności i uzewnętrzniania swoich pięknych emocji.
- Niemal każda piosenka Stevie Nicks, najlepiej uzupełniona jej obrazem oraz kilka Christine McVie może stać się bodźcem erotycznym. Aż strach oddać się fantazjom i wyobrazić sobie, że Nicks śpiewa na żywo wyłącznie dla mnie.
