Inspiracje literaturą
W części I tomu Czerwiec „11 KOBIET czyli Krótki traktat o PIĘKNIE” wystąpiło 8 literackich inspiracji. Tylko malarskich mniej. Ze szeroko rozumianej sztuki tylko muzycznych znacznie więcej. No i znacznie więcej inspiracji miejscami. Bardzo różnorodne inspiracje. Ale każdą z nich, oprócz jednej, można by zaliczyć do epiki. Tym jednym nieepickim utworem jest wiersz (a może bajka) Aleksandra Fredry, z którego wers stał się potocznym powiedzeniem. Pozostałe to zarówno dzieła naukowe, podstawa wiary i religii chrześcijańskiej, powieści, w tym powieść dla dzieci oraz myśl filozofa greckiego. Tylko wiersz Fredry to literatura polska. Pozostałe obca. Ta olbrzymia różnorodność to potwierdzenie inspirującej mocy słów pobudzającej wyobraźnię i emocje. To potwierdzenie, że inspirujące teksty możemy znaleźć w najbardziej odległych od siebie dziełach. Czy autor powieści może powiedzieć coś innego niż, że czytać warto? Bo to zarazem przyjemność, relaks, jak i nauka oraz wkład we własny rozwój zarówno w sferze umysłowej jak i emocjonalno-mentalnej.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
tytuły serii rozdziałów „11 KOBIET…”
„W dwadzieścia lat później” lub „Dwadzieścia lat później” bo obie wersji funkcjonują w Polsce to druga część trylogii Aleksandra Dumas’a ojca.
To powieść choć przygodowa, z tak zwanego nurtu „płaszcza i szpady”, przede wszystkim o przyjaźni.
O miłości i namiętności również.
Ale miłość i namiętność pomińmy w naszych rozważaniach.
„W dwadzieścia lat później” to druga część trylogii Aleksandra Dumas’a ojca.
To powieść choć przygodowa, z tak zwanego nurtu „płaszcza i szpady”, przede wszystkim o przyjaźni.
O miłości i namiętności również. Choć moja powieść ma bardzo mocne zabarwienie erotyczne to w aspekcie inspiracji miłość i namiętność były bez znaczenia.
Inspiracją była męska przyjaźń i 20-letnia próba czasu dla niej. Ile z niej zostaje po takim okresie, ile zanika, czy pojawiają się nowe.
Pierwszy rozdział z cyklu Bibiana Isabelle, 85-ta strona.
Kubuś Puchatek jest bez wątpienia niemal od 100 lat jedną z najbardziej popularnych postaci literackich.
Prawie każdy poznał go we własnym dzieciństwie i prawie każdy zapoznawał z nim własne dzieci.
Ale jak dokładnie się w niego słuchamy to głosi on prawdy nie tylko dla dzieci, a uniwersalne.
Kubuś Puchatek jest bez wątpienia niemal od 100 lat jedną z najbardziej popularnych postaci literackich.
Prawie każdy poznał go we własnym dzieciństwie i prawie każdy zapoznawał z nim własne dzieci.
Oprócz małego chłopczyka, bohaterami są jego pluszowe zabawki, w tym tytułowy "miś o bardzo małym rozumku". Wszystkie te postacie, a szczególnie ten "miś o bardzo małym rozumku" głoszą wiele haseł, które są cudownymi uniwersalnymi prawdami dla każdego.
Jedno z jego kultowych powiedzonek idealnie wpasowało się w hedonistyczny klimat powieści.
„Bibiana Isabelle” po raz pierwszy, 91-wsza strona
„Wdowi grosz” to związek frazeologiczny, stanowiący kanon etyki, przekazywany nie tylko z ambony, na katechezach, ale również omawiany w szkołach, dziełach z zakresu etyki.
Nasze personalne konotacje z nim związane bywają przede wszystkim na wskroś pozytywne.
Ale czy jesteśmy pewni, że właśnie tak powinno być?
Przypowieść o "wdowim groszu" pochodzi z kanonu literatury światowej, z jednego z najbardziej znanych jego dzieł, czyli Biblii. Przy określeniu znanego należałoby postawić znak zapytania. Biblia powinna być bowiem lekturą obowiązkową dla każdego chrześcijanina, w tym szczególnie dla każdego członka kleru, ale także dla każdego prawdziwego rozumowego ateisty. Ale czy tak jest? Ja mam olbrzymie wątpliwości co do tego. Moje doświadczenie mówi, że w każdym z tych przypadków to mniej niż rzadkość. Mniej niż znikoma ilość ludzi, w tym tych co powinni, przeczytała ze zrozumieniem Biblię.
A sama przypowieść o "wdowim groszu" w najprostszym rozumieniu ma pozytywny przekaz. Bo to przypowieść o dzieleniu się, takim płynącym z głębi serca, bez kalkulacji, tym co mamy. To także przypowieść o wartościach i ich relatywizmie. Też z bardzo mocno pozytywnym akcentem.
Tak została użyta w mojej powieści.
Strona 91-wsza, z pierwszego rozdziału z cyklu „Bibiana Isabelle”
Gdy pojęcia naukowe i filozoficzne hasłowo przenikają do języka potocznego.
Dwa dzieła naukowe, powodujące zmianę, rozszerzenie klasycznych zasad Newtona w fizyce, a dokładniej w mechanice, opublikowane na początku XX wieku przez Alberta Einsteina. Szczególna teoria względności i Ogólna teoria względności.
Hasło "teoria względności" w języku potocznym odnosi się częstokroć nie do fizyki, a do zachowań ludzkich, do etyki. Bo tak jak w naukowej teorii Einsteina istotnym jest układ odniesienie, to zachowania ludzkie i głoszone przez ludzi zasady bardzo często uzależnione są od sytuacji, nawet te które winny być constans. A bohaterowie mojej powieści też tacy bywają.
Od Autora, strona 13
Pierwszy rozdział z cyklu „Bibiana Isabelle” strona 96-ta
Panta rhei – ci co cokolwiek czytali, wszyscy słyszeli te słowa.
I jak wiele powiedzeń wielkich filozofów użycie tego też bywa wypaczane.
Najczęściej jest po prostu błędnie używane.
Bez zrozumienia treści i poglądu w nim zawartego.
Panta rhei – powiedzenie przypisywane Heraklitowi z Efezu.
Wszystko płynie czyli wszystko się zmienia.
Heraklit uważał, że nie istnieje nic stałego, wszystko jest w ciągłym ruchu i zmianie, a przepływ jest podstawową zasadą rządzącą światem.
To jedna z podstawowych prawd dotycząca świata, każdego jego aspektu. Została użyta przeze mnie dwa razy w powieści, w różnych kontekstach, a równie dobrze mogłaby zostać użyta wielokrotnie więcej.
Strona 129, pierwszy rozdział z cyklu „Bibiana Isabelle”
Bynajmniej nie ludowe przysłowie, ani myśl wybitnego filozofa, a cytat z bajki który stała się związkiem frazeologicznym dotyczącym sytuacji, gdy ktoś ma dwie lub więcej rzeczy do wyboru i nie potrafi się zdecydować.
Wers z wiersza, a dokładniej bajki Aleksandra Fredry, który stał się powszechnie używanym związkiem frazeologicznym.
Mówi o trudnościach z podejmowaniem decyzji o wyborze alternatyw i ich konsekwencjach. Jakże to częsty przypadek w życiu. Zarówno przy codziennych standardowych drobiazgach jak i najważniejszych decyzjach życiowych, zawodowych, biznesowych. Najczęściej zdarza się to gdy mamy do wyboru coś najbardziej ekstra, czego absolutnie nie przewidywaliśmy, że może nam się przydarzyć, czegoś co jest poza naszym zasięgiem lub czegoś co jest nam całkowicie nieznane. Właśnie takiej sytuacji doświadczyła bohaterka mojej powieści.
trzeci rozdział z cyklu „W dwadzieścia lat później”, strona 152
Czym jest Machiawelizm?
Czy to całkowicie amoralna sztuka manipulacji?
A może zbiór myśli zawierających prawdy o ludziach, społecznościach, władcach?
Termin machiawelizm powstał od nazwiska Niccolò di Bernardo dei Machiavelli autora traktatu o sprawowaniu władzy pt. Książę. Książę napisany w 1513, a wydany w 1532 to jedna z najważniejszych pozycji w dziejach filozofii politycznej. Poradnik strategii utrzymania władzy, źródło doktryny politycznej zwanej właśnie makiawelizmem, opartej w dużej mierze na sztuce manipulacji.
Manipulacja ma pejoratywne konotacje. Ale sprawowanie władzy, każdej władzy jest sztuką i częstokroć wymaga manipulacji, która w konsekwencji nie musi być negatywna.
Machiaweliczne zdolności głównemu bohaterowi mojej powieści przypisał jeden z jego przyjaciół.
Pierwszy rozdział z cyklu Agata, strona 245
Co może przez ponad 50 lat być najmocniejszą pożywką dla umysłu i emocji? Nienawiść, chęć zemsty i miłość. Miłość, a może bardziej niespełniona fascynacja, niezdobyty obiekt pożądania, marzenia o szczęściu, fantazje połączone z gloryfikacją, pewien rodzaj szaleńczego narkotycznego uzależnienia. Aczkolwiek ponad 50 lat to okres niewyobrażalny by cokolwiek mogło przez ten czas być stałą pożywką dla umysłu i emocji. Panta rhei. Wszystko się zmienia. My też. Geniusz Gabriela Garcíi Márqueza w jego powieści „Miłość w czasach zarazy” przekonuje nas, że jest możliwe. I nie ma bardziej adekwatnej inspiracji niż ta powieść, gdy chcemy przekazać uczucia, które się tlą przez dziesiątki lat.
"Miłość w czasach zarazy" Gabriela Garcíi Márqueza to jedna z najpiękniejszych i najgenialniejszych powieści jakie czytałem. Cudownych z niej cytatów można by przytoczyć dziesiątki. Márquez to geniusz operowania słowami i treścią w nich zawartą. To także geniusz ukazywania motywatorów ludzkich działań. Tych najmocniejszych, emocjonalnych, uczuciowych. Nienawiści i miłości. Takich, które mogą tkwić latami w umysłach i sercach. Jego powieść opisuje miłość, a jednocześnie fascynacje i uzależnienie emocjonalne, które trwa pół wieku.
Ze względu na maestrię słów "Miłość w czasach zarazy" może być inspiracją w ielu przypadkach. Opisane 50-letnie uczucie to często coś co w duszy nam gra. Nostalgia za czymś niezwykłym, co potencjalnie mogło być i wydawało się bajecznie cudowne, a z różnych przyczyn nie zaistniało. Mój bohater też prowadził takie rozważania.
