Toskańskie krajobrazy

„Opiszę Ci mój ulubiony (krajobraz). Może zgadniesz, skąd on jest. Dla ułatwienia dodam, że widziany latem. Gdy odgadniesz, możesz zajrzeć na koniec tego opisu. Widzę łagodne pagórki, jeden obok drugiego i jeden za drugim. Bardzo wiele pagórków. Część z nich jest zielona, soczyście zielona, no może bez przesady, choć wydawać by się mogło, że powinna być wypalona słońcem. To łąki, winnice i gaje oliwne. Wśród tej zieleni widać maki, czasem aż dywany maków. Część tych pagórków ma szczególną barwę ziemi, to chyba sepia, ale nie za bardzo znam się na kolorach. Są tam jeszcze połacie złota. To dojrzewające zboże. Widzę olbrzymie złote pierścienie zrolowanej słomy. Czasami te pagórki przysłania mgła i kraina staje się tajemnicza, ale częściej przezroczystość powietrza jest niemal idealna, więc to, co jest w oddali, wydaje się na wyciągnięcie ręki. Na jednym z pobliskich pagórków stoi dom, a w zasadzie cała zagroda. Dom i pozostałe zabudowania są kamienne z małymi oknami zasłoniętymi przez okiennice i niemal rudym dachem z ceramicznych dachówek. Do zagrody prowadzi droga, a może dróżka. Jest ona niesamowicie kręta i z daleka przypomina kształtem długiego węża. Po obu stronach ścieżki rosną w równych odstępach parami strzeliste drzewa. Musiał ktoś je kiedyś sadzić, dokładnie to odmierzając. Są cudnie zielone, ale jest to zieleń znacznie ciemniejsza niż ta łąkowa. To cyprysy. Na pewno zgadłeś, że znaleźliśmy się w Toskanii. Piękno wiejskiego krajobrazu z okolic San Gimignano czy Sieny (choć są setki innych podobnych miejsc) wielokrotnie mnie zachwycało. Nawet gdy byłem już setki kilometrów dalej na północ.”