Fiat Panda

Najmniejsza i najbardziej podstawowa ze wszystkich dotychczasowych samochodowych zabawek. A przez właścicielkę zupełnie nie postrzegana jako zabawka. Bardziej jako funkcjonalne małe urządzenie pomagające w przemieszczaniu się po mieście. A Pandę po prostu lubię. Najbardziej właśnie jedną konkretną czerwoną, choć poprzedniej generacji i starszą niż ta w powieści. Można jednocześnie lubić i Maserati, i Bentleya i Pandę.

Fiat Panda w „11 KOBIET …”

„Już z oddali zobaczyłem czerwoną pandę na moim podjeździe. Kto, do cholery, tam zaparkował? Żadnych gości się nie spodziewałem i nie znałem żadnego posiadacza czerwonej pandy. Gdy podjechałem bliżej, ujrzałem Annę siedzącą na moich schodkach.”

Drugi rozdział z cyklu „Anna”, strona 238, część I tomu „Czerwiec”

„Dochodziła szósta po południu, gdy głód pokierował mnie z tarasu do kuchni. Postanowiłem zjeść smażone na maśle z zieloną pietruszką krewetki tygrysie. Zastanawiałem się, czy mam do nich raczyć się rieslingiem, który najbardziej pasował, anjou rose czy czerwonym burgundem Clos Vougeot, który w zasadzie nie pasował, gdy kątem oka przez okno w kuchni dostrzegłem na mojej uliczce czerwoną pandę. Czyżby znów niezapowiedziana wizyta Anny? Panda zatrzymała się na moim podjeździe i za chwilę Anna była w moim domu.”

Trzeci rozdział z cyklu „Anna”, strona 23, część II tomu „Czerwiec”

Panda pojawia się jeszcze dwa razy w tym samym rozdziale, podczas pewnej opowieści Anny, którą przedstawia Marcinowi. Ta opowieść jest kluczowa w stosunku do zagadki dlaczego spotkali się w takich, a nie innych okolicznościach i kluczowa w każdym aspekcie ich relacji. Oczywistym jest, że nie mogę zacytować tych fragmentów, gdyż kluczowe zagadnienia dostępne są wyłącznie w mojej powieści jako całości. Albo w wersji drukowanej, albo e-booku.

Dlaczego Anna i Panda? Czy do Miss Świata pasuje Fiat Panda? Czy taka kobieta chciałaby jeździć takim niepozornym miejskim samochodem klasy Mini?

Analizując wszystko co wiemy o Annie z opowieści Marcina, można by dojść do sprzeczności w odpowiedziach na te pytania. Bo przecież Anna pracowała w elitarnej korporacji z elitarnej branży, na kierowniczym stanowisku, w snobistycznym środowisku. Czyli jej zarobki winny być relatywnie wysokie. Bo przecież ubierała się w markowe ciuchy, czyli teoretycznie drogie. Przynajmniej takie wrażenie miał Marcin. I tych „bo” można by znaleźć jeszcze kilka. Ale jednocześnie była skromną dziewczyną, a na dodatek bardzo pragmatyczną. Była właścicielką mieszkania w jednej z lepszych, a co za tym idzie droższych lokalizacji w Warszawie, które częściowo kupiła z własnych oszczędności, a częściowo w kredycie, który spłacała. Prawdopodobne jest, że droższy samochód mógłby stanowić dla niej zbyt duże obciążenie finansowe. Możemy również założyć, że samochód był dla niej koniecznością by dojeżdżać do pracy, robić zakupy i spotykać się z przyjaciółkami. I tylko tyle. Możemy założyć, że niemal wyłącznie jeździła nim po mieście. Możemy założyć, że w relacji, w której była do spotkania z Marcinem, jej partner posiadał samochód ze znacznie wyższej półki i ten samochód służył do dalszych podróży. Można by jeszcze założyć, po jej kluczowej opowieści, że w tej relacji funkcjonował w praktyce polski stereotyp dotyczący samochodów dla kobiet i mężczyzn. Na tym etapie Anny, mały samochód miejski najbardziej do niej pasuje. I właśnie włoski. Włoskie maluchy, szczególnie relatywnie do ceny, są najciekawsze i najładniejsze. Zapewne ciekawszy stylistycznie jest Fiat 500, ale jest mniej funkcjonalny i chyba jak dla Anny zbyt snobistyczny. Niezależnie jakim samochodem jeździ muza postaci Anny, to ja po prostu Annę widzę w tym samochodzie. A do Anny pasuje jeszcze pochodzenie nazwy tego fiacika.

Fiat Panda

Fiat Panda to samochód miejski produkowany i sprzedawany przez Fiata od 1980 roku, obecnie w trzeciej generacji.

Pierwsza generacja Pandy (dwie linie 1980–1986 i 1986–2003) była dwuczęściowym, trzydrzwiowym hatchbackiem zaprojektowanym przez Giorgetto Giugiaro i Aldo Mantovaniego z Italdesign. SEAT of Spain sprzedawał odmianę Pandy pierwszej generacji na licencji Fiata, początkowo jako Panda, a następnie jako Marbella (1986–1998).

Drugą generację wprowadzono na rynek w 2003 roku jako 5-drzwiowy hatchback. Została zaprojektowana przez Giuliano Biasio z Bertone i zdobyła tytuł Europejskiego Samochodu Roku w 2004 roku.

Panda trzeciej generacji zadebiutowała na targach motoryzacyjnych we Frankfurcie we wrześniu 2011 roku, została zaprojektowana w Fiat Centro Stilo pod kierunkiem Roberto Giolito i pozostaje w produkcji we Włoszech w Pomigliano d’Arco.

W ciągu 40 lat produkcja Pandy osiągnęła ponad 7,8 miliona egzemplarzy, z czego około 4,5 miliona stanowiła pierwsza generacja. Na początku 2020 roku jego 23-letnia produkcja została uznana przez magazyn Autocar za dwudziesty dziewiąty najdłużej żyjący samochód jednej generacji w historii.

W początkowej fazie projektowania firma Italdesign określała samochód jako il Zero. Później Fiat zaproponował nazwę Rustica. Ostatecznie Panda została nazwana na cześć Empandy, rzymskiej bogini i patronki podróżników.

Inna wersja mitologii mówi, że Empanda był to jeden z przydomków bogini Junony, opiekunki życia kobiet, w tym życia seksualnego i macierzyństwa. Mianem iuno określano też półboską, śmiertelną istotę opiekującą się kobietą i towarzyszącą jej od narodzin aż do śmierci. Uważano, że każda kobieta miała swoją indywidualną iuno. Męskim odpowiednikiem iuno był geniusz.