Śniadaniowe menu u Agaty w „11 KOBIET …”
„– Możesz wziąć prysznic. Ja dokończę śniadanie. Mamy łososia i ser pleśniowy, chorizo, pomidory, miód. Ugotowałam też jajka na miękko. No i oczywiście pieczywo. Chyba że wolisz jogurt z musli. Kawa czy herbata, a może sok?
– Lubię tradycyjne śniadanie. Kawa bardzo chętnie, sok też może być.”
Pierwszy rozdział z cyklu „Agata”, strona 266, część I tomu „Czerwiec”
Dwójka bohaterów „11 KOBIET …” po ekscytującym poprzednim dniu i jeszcze bardziej magicznej nocy, kolejny dzień bycia ze sobą rozpoczynają od śniadania. Typowego, w polskim stylu. A w skład jego wchodzi to co było w lodówce, bez wcześniejszych żadnych celowych zakupów. Łosoś i ser pleśniowy stanowił ich wieczorną przegryzkę do wina. O tym pisałem ostatnio. TU.
Jajka na miękko, pomidory i miód to jedne z najbardziej typowych składników polskiego śniadania. Na ogół bywa na nim jeszcze wędlina. W tym przypadku było to chorizo, hiszpańska wędlina. Razem może to nie ekskluzywne i wyjątkowe śniadanie, ale może być bardzo smaczne.
Jajka na miękko
Jedno z najprostszych dań, a teorii gotowania, podawania i jedzenia jajek na miękko multum. Oczywiście największe spory są o czas ich gotowania i co zrobić by nie pękały podczas gotowania. Jajka na miękko to chyba ulubiony śniadaniowy składnik w Polsce, ale również w zasadzie w większości hoteli europejskich i północn0amerykańskich.
Dla mnie pod hasłem jajko na miękko kryje się ugotowane tak, by białko było całkowicie ścięte, zaś żółtko płynne.
Mój idealny proces gotowania jajek na miękko wygląda następująco:
- Do gotowania wybieram jajka porównywalnego rozmiaru.
- Po wyjęciu z lodówki jajka winny przed gotowaniem godzinę odczekać, by przybrały temperaturę pokojową, co zmniejszy ryzyko, że pękną podczas gotowania.
- Myję jajka, a następnie sparzam wrzątkiem.
- Doprowadzam do wrzenia lekko osoloną wodę (sól zmiękcza skorupkę, zapobiegając pękaniu i ułatwiając późniejsze obieranie) w garnku. Wody powinno być tyle, by podczas gotowania było jej nad jajkami minimum jeden centymetr.
- Do gotującej wody łyżką delikatnie wkładam jajka.
- Zmniejszam moc grzania, by tylko lekko się gotowały
- Czas gotowania jest zależny od wielkości jajek: „S” – 4 minuty; „M” – 4,5 minuty; „L” – 5 minut. Przy czym „S” to naprawdę małe jajka i w zasadzie takich nie kupuję, z kolei „L” to bardzo duże i takie bywają rzadkością.
- Po ugotowaniu należy jajka przerzucić do naczynia z zimną wodą. To po pierwsze zakończy proces gotowania, a oprócz tego nagła zmiana temperatury spowoduje lekkie obkurczenie jajka wewnątrz skorupki, co ułatwi późniejsze jego obieranie.
Oczywiście nie zawsze stosuję się do idealnej procedury.
By móc w pełni delektować się jedzeniem jajka na miękko dla mnie nieodzowne jest odpowiednie naczynia do jajka i dodatki. Jajko musi być umieszczone w kieliszko-talerzyku. Jego podstawa, talerzyk posłuży do odkładania skorupek. Preferuję takie rozwiązanie niż odkładnie na osobny talerzyk, czy obranie przed podaniem. Do jajka na miękko konieczna jest sól i pieprz. A dodatkowo rewelacyjnie smakuje z odrobinką masełka na łyżeczce, którą się jada jajko.
Chorizo
Niewątpliwie jedna z moich ulubionych wędlin i chyba ulubiona kiełbasa.
Chorizo to rodzaj tradycyjnej kiełbasy hiszpańskiej wytwarzanej z wieprzowiny przyprawianej wędzoną papryką. To skrócona definicja. W rozwinięciu: chorizo to zbiorcza nazwa kategorii hiszpańskich kiełbas, których wspólną cechą jest wykorzystanie słodkiej papryki, wędzonej i suszonej, pimienton jako przyprawy głównej. Poszczególne odmiany chorizo różnią się stopniem zmielenia, wielkością (średnicą), pikantnością oraz mięsem użytej rasy świń, a także sposobem przygotowania i spożycia.
Odmiany:
chorizo sarta – chorizo surowe, dojrzewające, o średnicy około 3-5 cm. Spożywane jako wędlina na surowo, a także jako ważny składnik potraw ciepłych nadający im wyrazisty, lekko paprykowy smak i zapach. Bardzo fajne jako urozmaicenie, od czasu do czasu. W Polsce rzadko można nabyć faktycznie smaczne.
chorizo fresco – chorizo surowe, nienadające się do spożycia bez obróbki termicznej. Najbardziej aromatyczne ze wszystkich rodzajów. Po podgrzaniu i dodaniu do potraw nadaje im niepowtarzalny aromat. Niezbędny składnik tradycyjnych hiszpańskich potraw jednogarnkowych (takich jak cocido madrileño czy fabada asturiana). Występuje w wersji dulce (łagodna) i picante (ostra). W Polsce niemal nie do dostania.
chorizo iberico – chorizo suszone, przygotowywane wyłącznie z wieprzowiny pozyskanej z iberyjskiej rasy świń. Konsumowane najczęściej bez dodatków lub jako składnik tapas. Najbardziej luksusowy i pożądany produkt z kategorii chorizo. Luksusowe, a jedocześnie najbardziej popularne. Producentów i wariantów mnóstwo. Smaków także. I bywają rewelacyjne, zarówno te lekko słodkawe, jak i najostrzejsze. Uwielbiam.
chorizo vela – bardzo popularny i przystępny cenowo rodzaj chorizo. Kiełbasa grubo mielona, dość szeroka w przekroju (ok. 10 cm średnicy), w sztucznej osłonie, spożywana jako wędlina codzienna. W Hiszpanii wędlina najbardziej popularna, w Polsce rzadziej jadana niż chorizo iberico. Zapewne dlatego, że każde chorizo jest pewnego rodzaju luksusem i fanaberią, a nie codziennością. Dla mnie tak jak surowe to urozmaicenie w stosunku do chorizo iberico.
Pomidory
Dopóki nie zrobiłem analizy rynku, nie zdawałem sobie sprawy z ich różnorodności, choć prawie o każdym gatunku czy odmianie coś wiedziałem. Pomidor jest jednym z najpopularniejszych, a być może najpopularniejszym owocem w Europie i być może w Polsce. Bo z punktu widzenia biologicznego pomidor jest owocem. Niezależnie od tego jakbyśmy zaklinali rzeczywistość to najsmaczniejsze pomidory nie rosną w Polsce, a na południu Europy, przede wszystkim w Hiszpanii i Włoszech (choćby w okolicach Amalfi), bo pomidory kochają słońce.
Popularne odmiany i typy pomidorów
Pomidory KOKTAJLOWE – cherry
Właściwości: Pomidorki drobnoowocowe, o średnicy do 3-4 cm. Małe, okrągłe, czerwone, słodkie i soczyste. Ich smak i zapach jest zdecydowanie bardziej intensywny od tradycyjnych, większych odmian. Pomidorki cherry występują w różnych kolorach, mogą być czerwone, żółte, pomarańczowe, ciemnoczerwone a nawet ciemnobrązowe.
Przeznaczenie: idealne dla dzieci, na przekąski np. z mozzarellą, do sałatek i do dekoracji. Podobnie jak daktylowe, najbardziej lubimy je jeść na surowo. Pomidorki koktajlowe sprawdzą się na przetwory na zimę: marynowane, w zalewie czy kiszone. Można je wrzucić się na patelnię, na szybkie danie na ciepło np. jako dodatek do makaronu.
Pomidory DAKTYLOWE
Właściwości: Pomidorki drobnoowocowe, niczym koktajlowe ale o wydłużonym kształcie przypominającym daktyle. Jędrne, twarde i słodziutkie. Dobre na przekąskę i lubiane przez dzieci.
Przeznaczenie: Bardzo dobrze sprawdzą się na patelnię, na sos i marynowane, choć ze względu na mały rozmiar, zgrabny kształt i słodki smak, najbardziej lubimy je jeść na surowo.
Pomidory PODŁUŻNE – rzymskie, śliwkowe
Właściwości: Średniej wielkości, żywo czerwone, mięsiste, jędrne i słodkie. Bez gniazd nasiennych, prawie nie zawierają pestek. Mają dość grube ścianki i łatwo odchodzącą skórkę. Możemy je spotkać w żółtym i pomarańczowym kolorze.
Przeznaczenie: Podłużne, mięsiste odmiany pomidorów doskonale nadają się na przetwory: do smażenia na keczup, przecier, sos, zupę i do słoików na zimę. Jeśli zastanawiasz się które pomidory nadają się do suszenia lub chcesz zrobić pomidory w słoikach a’la pelati, czyli przechowywane w całości (jak z puszki, ale zdrowiej), wybierz odmiany podłużne. Takie pomidory w całości bez skóry w sosie własnym są idealne na zimę do zup i sosów. Sprawdzą się również do pizzy i do spaghetti.
Pomidory PAPRYKOWE
Właściwości: kształt nietypowy, lekko wydłużony, z wyglądu przypominają paprykę. Słodkie, soczyste i bardzo smaczne. Bez gniazd nasiennych. Intensywnie czerwone, jędrne i pachnące.
Przeznaczenie: Dobre na zupy i do smażenia, na przecier, keczup, sos i do słoików na zimę ze względu na swój gęsty miąższ i małą ilość nasion. Sprawdzą się również do pizzy i do spaghetti.
Pomidory BAWOLE SERCA
Właściwości: Wielkoowocowe o oryginalnym, karbowanym kształcie przypominającym sakiewkę lub właśnie serce. Raczej trudno ich nie rozpoznać ze względu na ich charakterystyczny wygląd. Mięsiste, o słodkim miąższu i delikatnej strukturze, z małą ilością pestek, pyszne, wręcz rozpływające się w ustach.
Przeznaczenie: Bawole serca są tak smaczne, że warto je jeść na surowo. Będą również idealne na przetwory, na przecier i na zupę.
Pomidory SAN MARZANO
Właściwości: To rodzaj pomidorów gruszkowych. Uchodzą za jedne z najsmaczniejszych pomidorów a ich nazwa pochodzi od nazwy włoskiego miasta San Marzano. Mają wydłużony, owalny kształt, intensywny czerwony i niewielką ilość pestek.
Przeznaczenie: Zachowują swój kształt podczas obróbki cieplnej, dlatego idealnie nadają się do słoików na pelati, czyli przechowywane w całości (jak z puszki, ale zdrowiej). Takie pomidory w całości bez skóry, w sosie własnym są idealne na zimę do zup i sosów.
Pomidory GARGAMELE
Właściwości: To pomidory wielkoowocowe, ciężkie, pojedyncze sztuki ważą od 0,5 do 0,7 kg a bywają i większe! Mocno czerwone, bardzo soczyste ale nie wodniste. Po przekrojeniu ich struktura pozostaje zwarta i nie wypływa z nich woda. Charakteryzują się intensywnym smakiem i zapachem.
Przeznaczenie: Sprawdzą się zarówno na kanapkach jak i w przetworach: na sok, przecier, sos i zupę. Te pomidory ze względu na wielkość możemy przyrządzić nadziewane, faszerowane np. mięsem, ryżem, kuskusem, pieczarkami i zapiekane.
Odmiany pomidorów ze względu na kolor
– czerwone
– malinowe
– zielone
– tygrysie
– czarne i czekoladowe
– żółte i pomarańczowe
Pomidory MALINOWE
Właściwości: Malinowy, kuszący, różowy kolor, cienka skórka i okrągły kształt. Duże, lekko spłaszczone. Smak słodki i delikatny. Jedne z najsmaczniejszych pomidorów w kategorii średnio i wielkoowocowych. Odmiany to np. bawole serca, gargamele, liliputy i śliwkowe.
Przeznaczenie: Często najbardziej pożądane przez kupujących. Najlepiej smakują świeże, ale nadają się również do słoików, na przetwory na zimę.
Pomidory ZIELONE
Właściwości: To po prostu niedojrzałe pomidory czerwone. Jeśli będą leżały przez odpowiedni czas – dojrzeją. Delikatne w smaku. Zielone pomidory nie są szkodliwe.
Przeznaczenie: Z zielonych pomidorów możemy zrobić naprawdę sporo w kuchni. Smaczne będą marynowane i w zalewie, ale zdecydowanie najlepsze są smażone zielone pomidory z czosnkiem.
Pomidory TYGRYSIE
Właściwości: Czerwone lub żółte z nieregularnymi wzorami przypominającymi umaszczenie tygrysa lub zebry. Okrągłe, twarde, średniej wielkości, z niewielką ilością nasion. Miąższ czerwony, smak lekko kwaskowy, średnio słodkie.
Przeznaczenie: Do sałatek i kanapek lub jako samodzielna przekąska. W zalewie do słoików na zimę i jako dodatek do obiadu.
Pomidory ŻÓŁTE I POMARAŃCZOWE
Właściwości: Idealny składnik kolorowej diety. Zawierają mniej likopenu (substancji barwiącej) niż pomidory czerwone ale za to więcej witaminy C. W smaku słodsze i bardziej aromatyczne, o delikatniejszej strukturze. Dostępne odmiany żółtych pomidorów to koktajlowe, śliwkowe i gruszkowe.
Przeznaczenie: Do sałatek i kanapek lub jako samodzielna przekąska. W zalewie do słoików na zimę i jako dodatek do obiadu, smażone i na konfitury.
Pomidory CZEKOLADOWE
Właściwości: Dość rzadkie. I nie smakują jak czekolada. Kolor od ciemnobrązowego do zgniłozielonego. W porównaniu do tradycyjnych, bardziej intensywne w smaku i słodsze ze względu na większą zawartość fruktozy. Ze względu na swą ciemna barwę posiadają najwięcej przeciwutleniaczy ze wszystkich pomidorów. Nie są to pomidory modyfikowane genetycznie.
Kumato to oryginalna odmiana pomidorów czekoladowych, której uprawą mogą się pochwalić jedynie nieliczni, ponieważ ich nasiona nie są dostępne w ogólnym obiegu.
Przeznaczenie: Do sałatek, kanapek i jako samodzielna przekąska. Do smażenia, do słoików, do marynowania.
Pomidory CZARNE
Wynalazek naukowców z Oregon State University. Specjalna odmiana ponoć najzdrowszych na świecie pomidorów. Skórka w czarnym odcieniu to zasługa barwników z grupy antocyjanów, występujących również w takich owocach jak jagody, wiśnie i jeżyny. Zawierają dużą zawartość antyutleniaczy.
Podsumowanie – odmiany pomidorów w kuchni
Pomidory do suszenia:
PODŁUŻNE
Pomidory jak pelati (jak z puszki) czyli w całości do słoików:
PODŁUŻNE/ SAN MARZANO
Pomidory na sos / przecier / keczup:
PODŁUŻNE/ PAPRYKOWE/ BAWOLE SERCA / GARGAMELE / DAKTYLOWE/ SAN MARZANO
Pomidory marynowane / w zalewie:
KOKTAJLOWE/ DAKTYLOWE/ ZIELONE/ TYGRYSIE/ ŻÓŁTE I POMARAŃCZOWE
Pomidory do sałatki:
KOKTAJLOWE/ DAKTYLOWE/ PAPRYKOWE / TYGRYSIE/ ŻÓŁTE I POMARAŃCZOWE / CZEKOLADOWE/ CZARNE
Pomidory do smażenia:
PODŁUŻNE/ DAKTYLOWE / PAPRYKOWE/ ZIELONE
Informacje o pomidorach za stroną:
https://lokalnyrolnik.pl/blog/odmiany-pomidorow-i-ich-wlasciwosci/
Miody
Przez wiele okresów mojego życia miód był nieodzowny w moim śniadaniu. Ba były długie takie okresy, że szybkie, małe śniadanie przed dniem pracy, składało się wyłącznie z bułeczki z miodem i kawy. Bardzo lubię urozmaicać sobie gatunki miodów. Różne moje zagraniczne podróże, szczególnie na południe Europy pozwoliły mi na poznanie, zasmakowanie i pokochanie oryginalnych gatunków miodów, takich, które nasze rodzime pszczoły nie produkują. Z każdej takiej podróży wracałem z kilkoma ich słoiczkami. Niestety stanowczo za szybko się kończyły. A w Polsce niełatwo było je nabyć. A jeśli gdzieś się je upolowało, to kosztowały fortunę i nie wiedzieć czemu smakowały dużo gorzej niż te zakupione za granicą. O nich za jakiś czas napiszę, bo uprzedzając fakty, w dalszych częściach „11 KOBIET…” bohaterowie powieści będą się nimi raczyli. Polskie miody, choć trochę inne w smaku też bywają świetne. Moimi ulubionymi są ciemne o bardzo wyrazistym ostrym smaku: spadziowy, gryczany, wrzosowy i leśny. Nie każdy za nimi przepada. U mnie w domu tylko ja, a co za tym idzie, nie jest to podstawowy miód, który bywa na moim stole. Z jasnych miodów najbardziej lubię akacjowy, a następnie lipowy. Te znacznie częściej u mnie są spożywane, choć najczęściej bynajmniej nie mój ulubiony, bo wielokwiatowy. To po pierwsze najpopularniejszy miód, po drugie jeden z najtańszych, a po trzecie, co najważniejsze, najbardziej neutralny w smaku.
Miody to nie tylko smak, ale również ich właściwości zdrowotne. Najczęstsze ich właściwości lecznicze to:
- przyśpieszenie gojenia się ran,
- obniżenie ciśnienia krwi,
- leczenie wrzodów żołądka,
- wzmocnienie odporności,
- wsparcie podczas leczenia astmy,
- wspomaganie zmęczenie psychiczne,
- ułatwianie zasypianie,
- pobudzanie pracę mózgu,
- łagodzenie biegunki
Rodzaje miodów
Miód to pokarm naturalny. Jego skład zależy od pszczół i od tego, z jakich roślin zebrały nektar lub spadź. W zależności od tego, w jakim miejscu stoi pasieka, pszczoły mają do dyspozycji różne rodzaje roślin. Czasami są to polne kwiaty, kiedy indziej wrzosy lub kwiaty drzewa lipowego. Oprócz lokalizacji pasieki, ważną rolę odgrywa też pora roku i pogoda. Wiosną pszczoły zbierają nektar z mniszka lekarskiego, latem z nawłoci, a jesienią z wrzosu.
W zależności od konsystencji miód może być płynny (patoka), stały (krupiec), kremowany lub plastrowy (dojrzały miód zasklepiony w plastrze pszczelim).
Miody różnią się też kolorem: przybierają barwę od białej, przez jasnozieloną, jasnożółtą i złotą aż do brunatnej, prawie czarnej.
Istnieje również klasyfikacja miodów ze względu na surowiec, z jakiego powstał miód:
- nektarowe (kwiatowe),
- spadziowe,
- mieszane (nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe).
Rozróżniamy również miody odmianowe. Miód pochodzący głównie tylko z jednego źródła nazywany jest odmianowym, natomiast miód wielokwiatowy to taki, który pochodzi z wielu różnych kwiatów.
Konsystencja, słodycz i właściwości lecznicze miodu zależą w dużej mierze od tego, z jakich kwiatów pochodzi. Niektóre miody mają łagodny smak, podczas gdy inne są mocno aromatyczne. Część miodów jest idealna do wypieków, część do słodzenia herbaty. Niektóre miody są najlepsze do gojenia ran lub zwalczania infekcji, podczas gdy inne są bardziej przydatne w leczeniu bólu gardła.
Do głównych i najbardziej popularnych polskich miodów zaliczamy:
- miód akacjowy
- miód faceliowy
- miód fasolowy
- miód gryczany
- miód koniczynowy
- miód leśny
- miód lipowy
- miód malinowy
- miód mniszkowy
- miód nawłociowy
- miód rzepakowy
- miód spadziowy
- miód wielokwiatowy
- miód wrzosowy
Miód akacjowy
Miód akacjowy najdłużej pozostaje płynny. W stanie płynnym ma jasnosłomkową lub jasnobursztynową barwę. Wykazuje dużą zawartość fruktozy, co znacząco wydłuża czas krystalizacji. Po jej zakończeniu miód akacjowy przyjmuje barwy od białej do kremowożółtej. Ma czysty, delikatnie kwiatowy smak i zapach, a jednocześnie jest najsłodszy ze wszystkich miodów. Charakteryzuje się lekką kwaskowatością. Pasuje do lekkich herbat, ostro przyprawionych sosów oraz jako dodatek do deserów. Miód akacjowy powstaje z nektaru drzewa Robinia pseudoacacia. Akacja obficie kwitnie późną wiosną, w maju i czerwcu.
Miód akacjowy stanowi wsparcie procesu leczenia następujących schorzeń:
- wrzody żołądka i dwunastnicy,
- stany zapalne błony śluzowej,
- stany skurczowe jelit,
- nadkwasota żołądka,
- zaburzenia pracy układu pokarmowego i trawiennego,
- problemy z zasypianiem,
- wewnętrzny niepokój,
- ogólne znużenie i wyczerpanie.
Spożywanie miodu akacjowego:
- poprawia nasze funkcje oczyszczania z toksyn,
- jest wskazane przy chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy,
- rozluźnia napięte mięśnie gładkie i prążkowane.
Zalecany jest przy przeziębieniach (zwłaszcza w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych). Polecany jest przy zwiększonej aktywności mózgu, zmęczeniu fizycznym, psychicznym i osłabieniu organizmu z uwagi na wysoką zawartość cukrów prostych (szybko dostarcza energii). Wykazuje działanie uspokajające, pomaga w walce z bezsennością, ale też wzmacnia organizm w chwilach wyczerpania chorobami. Cukry proste są w pierwszej kolejności wchłaniane do krwi i w ten sposób doskonale odżywiają nasze mięśnie czy inne komórki ciała.
Wykorzystywany jest w leczeniu zaburzeń trawienia, nadkwasoty żołądka, schorzeń nerek, choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy (przyspiesza odnowę błony śluzowej, zwiększając wydzielanie śluzu i polepszając ziarninowanie, a także poprawiając motorykę tych narządów oraz zaburzeń przewodu pokarmowego). Miód akacjowy usprawnia pracę wątroby, wspomaga jej detoksykację.
Miód faceliowy
Miód faceliowy jest jasnożółty i charakteryzuje się przyjemnie delikatnym, lekko kwaśnym smakiem. Po krystalizacji przyjmuje jasnokremową, prawie białą barwę. Miód faceliowy jest szczególnie polecany przy przeziębieniach oraz nieżycie żołądka.
Wzmacnia odporność, posiada właściwości bakteriobójcze oraz jest bogaty w magnez i żelazo, dzięki czemu pomaga zachować dobrą kondycję psychiczną i fizyczną. Stosowany jest często w chorobach górnych dróg oddechowych, w tym astmy oskrzelowej. Pomaga także uzupełnić energię po wzmożonym wysiłku fizycznym lub intelektualnym.
Miód fasolowy
Miód fasolowy w postaci płynnej ma słomkową barwę i lepką konsystencję. Po skrystalizowaniu zmienia kolor na białokremowy. Charakteryzuje się mało słodkim, a wręcz lekko kwaskowatym smakiem. W jego zapachu wyczuwalny jest kwiat fasoli.
Wspomaga pracę serca, funkcjonowanie całego układu krwionośnego oraz układu pokarmowego (przyspiesza odnawiania drobnoustrojów gwarantujących prawidłowe trawienie). Wzmacnia układ immunologiczny.
Miód gryczany
Miód gryczany w stanie płynnym ma barwę jasnobrunatną z czerwonym odcieniem. Przy dostępie światła zmienia kolor na ciemnobrunatny lub prawie czarny. Miód gryczany krystalizuje się powoli. W trakcie procesu staje się niejednolity i gruboziarnisty. Na powierzchni może być płynny. Po krystalizacji jego barwa staje się jaśniejsza. Miód gryczany ma zdecydowany, dosadny aromat i nie jest tak słodki, jak pozostałe miody. Cechą charakterystyczną tej odmiany jest zapach kwiatów gryki oraz słodki, ostry i lekko piekący smak. Sprawdza się w sosach do mięsa, bardzo dobrze współgra z kawą oraz jest niezastąpionym dodatkiem do pierników. Miód gryczany pasuje też do białego sera oraz nadaje szlachetny charakter mocnym trunkom.
Spożywanie miodu gryczanego jest zalecane osobom cierpiącym na:
- miażdżycę,
- chorobę wieńcową,
- nadciśnienie tętnicze,
- zapalenie nerek,
- zapalenie opłucnej,
- stany osłabienia pamięci,
- jaskrę,
- osłabienie wzroku i słuchu.
Miód gryczany przyspiesza procesy gojenia się ran i zrastania kości.
Jest uważany za jeden z najzdrowszych miodów:
- korzystnie wpływa na stan naczyń krwionośnych,
- likwiduje wolne rodniki,
- działa przeciwmiażdżycowo,
- wskazany przy chorobach reumatycznych,
- zapobiega procesom nowotworowym.
Cechuje się wysoką aktywnością antybiotyczną, jest także bogatym źródłem witaminy C a pochodne rutyny, m.in. rutozyd, zapobiegają jej rozkładowi na drodze utleniania oraz polepszają jej przyswajalność przez organizm. Według niektórych autorów podawanie miodu gryczanego jest także uzasadnione w chorobach układu oddechowego, szczególnie w chorobach płuc oraz schorzeniach zakaźnych z towarzyszącą im podwyższoną temperaturą.
Miód koniczynowy
Miód koniczynowy jest wytwarzany przez pszczoły z nektaru koniczyny białej i czerwonej. W stanie płynnym ma kolor słomkowo-żółty lub łososiowy. Proces krystalizacji przebiega powoli. W jego efekcie miód przyjmuje gęstą, drobnoziarnistą konsystencję. Jest aromatyczny i ma kwaskowaty smak.
Miód koniczynowy ma właściwości:
- wykrztuśne,
- napotne,
- przeciwzapalne,
- moczopędne.
Jest zalecany przy:
- zatrzymaniu moczu,
- biegunkach,
- zapaleniu oskrzeli,
- wyczerpaniu nerwowym,
- dolegliwościach układu pokarmowego.
Miód koniczynowy zawiera duże ilości fruktozy, dlatego jest zalecany dla osób chorujących na cukrzycę.
Miód leśny
Powstaje z dzikich kwiatów rosnących na leśnych polanach. To miód z wielu kwiatów, z wyczuwalnym aromatem spadzi. Ma złożony, średnio ostry i mocny smak. Miód leśny przybiera pełną paletę barw, od jasnej po bursztynową. Świetnie się sprawdza jako dodatek do deserów jogurtowych i granoli. Wiele osób stosuje go też do słodzenia herbaty.
Miód lipowy
Świeży, rześki i eteryczny miód. W stanie płynnym przyjmuje barwę od jasnożółtej do złocistej. Ta odmiana charakteryzuje się krótkim czasem krystalizacji. Po zakończeniu procesu miód lipowy zmienia barwę na białożółtą lub złocistożółtą. W smaku jest słodki, delikatnie pikantny i czasem lekko gorzkawy. Wyróżnia się mocnym, lipowym aromatem. Miód lipowy jest powszechnie używany do sporządzania ziołowych nalewek, a przede wszystkim dosładzenia herbaty. Jest to jeden z najbardziej lubianych i znanych miodów. Pochodzi z nektaru kwiatów lipy, kwitnących na przełomie czerwca i lipca.
Miód lipowy wykazuje działanie:
- antyseptyczne,
- przeciwskurczowe,
- przeciwgorączkowe,
- napotne,
- wykrztuśne,
- uspokajające i lekko nasenne.
Miody lipowe stanowią wsparcie w walce z:
- grypą,
- przeziębieniem,
- anginą,
- zapaleniem zatok przynosowych,
- zapaleniem dróg oddechowych
- nerwicami,
- chorobami dróg moczowych.
Działa przeciwkaszlowo, wykrztuśnie i napotnie, wspomaga więc leczenie zapalenia oskrzeli i płuc, gdyż przyczynia się do szybszego ustępowania stanu zapalnego. Dzięki dużej zawartości olejków eterycznych niszczy drobnoustroje występujące na błonach śluzowych dróg oddechowych, zwłaszcza nosa i gardła. Posiada wysoką aktywność antybiotyczną z uwagi na występujący w nim kompleks składników, z których najistotniejszymi są nadtlenek wodoru, flawonoidy i olejki eteryczne.
Miód malinowy
Miód malinowy w stanie płynnym ma kolor jasnożółty. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę żółtobiałą. Jego smak jest przyjemny i słodki a zapach przypomina owoce maliny.
Miód malinowy ma działanie:
- antyseptyczne,
- przeciwgorączkowe,
- rozgrzewające,
- napotne.
Jest zalecany przy wielu dolegliwościach jak:
- nieżyt żołądka i jelit,
- niedokrwistość,
- schorzenia górnych dróg oddechowych,
- przeziębienie.
Miód malinowy wzmacnia układ odpornościowy oraz wspomaga pracę serca. Jest również stosowany w profilaktyce miażdżycy. Ze względu na łagodność i doskonały smak miód malinowy jest polecany dzieciom.
Działa napotnie, przeciwgorączkowo oraz rozgrzewająco, dzięki czemu idealnie sprawdzi się w leczeniu chorób dróg oddechowych oraz podczas przeziębienia lub grypy. Jak wszystkie inne miody cechuje go działanie antybakteryjne. Przyczynia się do zmniejszenia zmęczenia, dodaje energii oraz posiada właściwości odprężające i wzmacniające. Jego zapach działa kojąco na nerwy i pomaga się zrelaksować (można go wykorzystywać podczas kąpieli), pozytywnie wpływa też na wygląd skóry.
Miód mniszkowy
Miód mniszkowy jest wytwarzany z kwiatu mniszka lekarskiego. Ma jasnożółty kolor. Jego proces krystalizacji przebiega szybko i nierównomiernie.
Miód mniszkowy jest zalecany przy następujących dolegliwościach:
- choroby żołądka i jelit,
- skurcze żołądka i jelit,
- choroby wątroby i dróg żółciowych,
- zaburzenia trawienia,
- niedokrwistość,
- schorzenia o podłożu reumatycznym,
- stany wyczerpania fizycznego i psychicznego.
Miód mniszkowy wykazuje dużą aktywność biologiczną.
Miód nawłociowy
Miód z nawłoci ma słodki smak z subtelnym, kwaśno-gorzkim akcentem. W stanie płynnym ma jasnożółtą barwę (od słomkowożółtej, po jasnobursztynową), dość szybko się jednak krystalizuje i wówczas zmienia kolor na jaśniejszy, a jego konsystencja staje się kremowa. Bardzo łatwo daje się wtedy rozsmarować na pieczywie. Warto słodzić nim lemoniadę, by nadać jej ciekawy, wyraźny smak. Miód nawłociowy to miód pochodzący z nektaru dzikich kwiatów, z zauważalną przewagą nawłoci pospolitej (mimozy), która kwitnie późnym latem i wczesną jesienią. Jest to rzadko spotykany miód o charakterystycznym smaku.
Jest zalecany przy:
- dolegliwościach i schorzeniach dróg moczowych, pęcherza oraz prostaty,
- kamicy nerkowej,
- zapaleniu jelit,
- grypie,
- katarze,
- przeziębieniu,
- biegunkach.
Występują w nim flawonoidy (głównie rutyna i kwercetyna, które poprawiają ukrwienie żył kończyn dolnych i nerek), olejki eteryczne, garbniki, kwasy organiczne i substancje śluzowe, zawiera też substancje bakteriobójcze, witaminy i sporą ilość mikroelementów. Posiada też wysoką aktywność antybiotyczną, różniącą się niewiele w zależności od czasu pozyskania i terenu. Warto wzmacniać się nim w okresie jesienno-zimowym, kiedy jesteśmy najbardziej narażeni na przeziębienia i inne infekcje. Wykorzystywany jest także w leczeniu infekcji górnych dróg oddechowych i dróg żółciowych, ponieważ posiada właściwości antyseptyczne, żółciopędne i wzmacniające organizm. Jego stosowanie poleca się również osobom narażonym na dużą ilość stresu i wyczerpanie fizyczne organizmu. Regularne spożywanie miodu pozytywnie wpływa na wygląd i kondycję skóry.
Miód rzepakowy
Miód rzepakowy w stanie płynnym jest prawie bezbarwny lub lekko słomkowy. Po krystalizacji jego barwa jest biała lub szarokremowa. Miód rzepakowy charakteryzuje się niską zawartością wody oraz przewagą glukozy nad fruktozą. Z tego względu ulega szybkiej krystalizacji, niekiedy w ciągu kilku dni po pozyskaniu z ula, a nawet jeszcze w plastrach, a jego konsystencja staje się mazista z drobnymi kryształkami, kremowa. Świetnie nadaje się do smarowania pieczywa lub do porannej kawy. Miód rzepakowy dobrze rozpuszcza się w wodzie. W smaku jest bardzo łagodny i ma delikatny zapach kwiatów rzepaku. Jest zbierany wczesną wiosną.
Miody rzepakowe stanowią wsparcie procesu leczenia wielu dolegliwości jak:
- choroby wątroby i trzustki,
- wrzody żołądka i dwunastnicy,
- choroby nerek,
- choroby układu pokarmowego,
- niewydolność mięśnia sercowego,
- choroby układu krążenia,
- dusznica sercowa,
- miażdżyca,
- przeziębienia,
- stany zapalne dróg oddechowych.
Miód rzepakowy pomaga:
- obniżyć ciśnienie tętnicze krwi,
- wyrównać niedobory potasu w organizmie,
- przyspieszyć gojenie się ran,
- zapobiegać tworzeniu się pęcherzy po oparzeniach.
Wykorzystywany jest we wspomaganiu leczenia infekcji gardła, nosa i oskrzeli (łagodzi kaszel i wspiera układ odpornościowy), a u chorych na dusznicę bolesną, którym podawano miód rzepakowy, obserwowano wyraźną poprawę stanu zdrowia.
Miód spadziowy
Pszczoły wytwarzają miód spadziowy z wydzieliny produkowanej przez mszyce i czerwce, którą zbierają z drzew oraz roślin rolniczych. W powszechnym obrocie najczęściej dostępne są miody ze spadzi iglastej oraz liściastej. Różnią się one barwą, konsystencją, smakiem, aromatem oraz szybkością krystalizacji.
Miód spadziowy iglasty jest pozyskiwany najczęściej ze spadzi sosny, modrzewia, świerka, jodły i tui. Ma ciemną barwę od szaro-zielonkawej, przez ciemnoszarą i brązową, aż do prawie czarnej, smolistej. Po krystalizacji przyjmuje barwę ciemnobrązową z odcieniami koloru szarego lub zielonego. Miód spadziowy iglasty charakteryzuje się trudną krystalizacją. W efekcie może wykazywać drobnoziarnistą i grudkowatą strukturę. W smaku jest dosyć łagodny, żywiczny i mało słodki. Charakteryzuje się słabym, lekko korzennym zapachem.
Miód spadziowy liściasty jest pozyskiwany z brzozy, topoli, osiki, lipy, klonu, dębu, buka, wierzby, jawora, leszczyny, akacji i głogu. W formie płynnej charakteryzuje się barwą od zielonkawo-herbacianej do jasnobrązowej. Po krystalizacji kolor zmienia się na szarobrązowy z odcieniem szarozielonym lub brązowym. Miód spadziowy liściasty przed krystalizacją ma formę gęstej cieczy. Po zakończeniu całego procesu staje się średnioziarnisty. Jego smak jest łagodny z wyczuwalnym cierpkim lub żywicznym posmakiem. Zapach jest słaby i lekko korzenny.
Warto doprawiać nim dania, by nadać im charakteru.
Miody spadziowe są gęstsze od nektarowych i zawierają więcej związków mineralnych takich jak wapń, magnez, żelazo, fosfor, potas, chlor i siarka. Wykazują następujące właściwości:
- wysoka aktywność antybiotyczna i bakteriobójcza,
- działanie antyseptyczne, przeciwzapalne i wykrztuśne,
- wspomaganie układu immunologicznego.
Miody spadziowe są polecane jako wsparcie procesu leczenia chorób wielu układów w tym:
- dróg oddechowych,
- przewodu pokarmowego,
- serca i układu krążenia,
- układu nerwowego,
- układu trawiennego.
Miody spadziowe są szczególnie polecane dla osób pracujących przy komputerze.
Wykorzystywany jest głównie przy wsparciu leczenia dróg oddechowych i stanach zapalnych organizmu. Miód spadziowy iglasty wykazuje działanie przeciwzapalne, wykrztuśne i łagodzące uporczywy kaszel. Wzmacnia odporność i posiada właściwości odtruwające (polecany jest osobom pracującym w warunkach szkodliwych dla zdrowia – podawany jest górnikom pracującym w kopalniach uranu czy osobom po kuracjach silnymi lekami, np. lekami sterydowymi, przeciwnowotworowymi). Wykorzystywany jest też do wsparcia leczenia astmy i kamicy nerkowej.
Miód wielokwiatowy
Pszczoły wytwarzają miód wielokwiatowy z nektaru zebranego z wielu roślin miododajnych kwitnących w tym samym czasie na polach, łąkach, w lasach i sadach. Ten rodzaj miodu charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem, jeśli chodzi o konsystencję, barwę, czas krystalizacji oraz smak. Właściwości te w dużej mierze zależą od terminu zbioru oraz ekosystemu, z jakiego został pozyskany. Miód z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, łagodny smak i delikatnie przyjemny zapach. Z kwiatów później kwitnących charakteryzuje się ciemniejszym kolorem oraz bardziej intensywnym smakiem i zapachem. Ze względu na łagodny smak miody wielokwiatowe są polecane dla dzieci. Przede wszystkim warto zastępować nim cukier w przepisach kulinarnych.
Najważniejsze właściwości miodów wielokwiatowych to:
- wspomaganie mięśnia sercowego,
- wsparcie procesu leczenia chorób wątroby i pęcherzyka żółciowego,
- pomoc w łagodzeniu objawów i budowaniu odporności na alergie,
- wsparcie procesu leczenia przeziębienia, grypy oraz chorób dolnych dróg oddechowych.
Miód wielokwiatowy:
- wspiera odporność,
- przyśpiesza gojenie ran,
- pomaga na spękane usta (można używać go jak pomadkę).
Jak wykazują badania letni miód wielokwiatowy może w znacznej mierze łagodzić katar sienny i alergiczny rodzaj astmy oskrzelowej. Zawiera pyłki i inne naturalne alergeny, co pozwala na uodpornienie się na nie (w przypadku alergii pyłkowych, żucie plastra z miodem wielokwiatowym pozwala na uodpornienie się na poszczególne alergeny w postaci pyłków). Należy jednak pamiętać, że taka terapia powinna odbywać się pod okiem lekarza. Letnia odmiana zawiera też duże ilości biopierwiastków i naturalnych enzymów, które wzmacniają odporność i wzmagają przemianę materii.
Miód wrzosowy
Miód wrzosowy jest zaliczany do najlepszych miodów nektarowych. W stanie płynnym ma barwę ciemno-bursztynową z czerwonym odcieniem. Jego konsystencja jest silnie galaretowata. Miód wrzosowy ma zróżnicowany czas krystalizacji. Po jej zakończeniu konsystencja miodu staje się drobnoziarnista i masłowata, a barwa zmienia się na żółtopomarańczową lub brunatną. Miód wrzosowy jest w smaku mało słodki, lekko gorzkawy i cierpki. Charakteryzuje się intensywnym, wrzosowym aromatem.
Miód wrzosowy jest zalecany dla osób z następującymi dolegliwościami:
- choroby dróg moczowych,
- choroby prostaty,
- kamica nerkowa,
- zapalenie jelit,
- biegunka.
Miód wrzosowy zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.
Dodatkowo miód wrzosowy:
- działa antybakteryjnie, przeciwzapalnie i moczopędnie,
- pomaga w leczeniu dolegliwości układu oddechowego,
- poprawia trawienie i wchłanianie składników pokarmowych,
- regeneruje florę bakteryjną,
- stymuluje układ immunologiczny,
- jest przydatny w leczeniu m.in. trądziku.
Wykorzystywany jest do wspomagania leczenia zapalenia gardła, błony śluzowej jamy ustnej czy przeziębień – zwiększa odporność i chroni przed rozwojem zakażenia. Dzięki zawartej w nim inhubinie, posiada właściwości hamujące rozprzestrzenianie się wirusów i bakterii w ludzkim organizmie, a występująca w nim prolina może wspomagać leczenie i zapobiegać chorobie Alzheimera.
Nazywany jest „Królem Miodów”, gdyż jest trudny i pracochłonny w pozyskaniu (ma konsystencję gęstej galaretki). Dodatkowo niewielka ilość wrzosowisk w Polsce prowadzi do tego, że dostępny jest w nielicznych pasiekach.